Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 31

[p. 128]

Verzen van een vriendschap,
door Waldie van Eck.

I.

Zie, ik ben eenzaam, - wees nu lief en zacht,
En berg mijn handen veilig in de jouwen:
Ik wil mij rustig kunnen toevertrouwen
Aan 't teere troosten van je droeve kracht.

Ook jij hebt jarenlang vergeefs gewacht,
En kent de wanhoop om een eenzaam leven;
Ik vraag je enkel mij de troost te geven
Van wie, als ik, geschreid heeft in den nacht.

Ik droom niet van je lippen op mijn mond,
Of van je heete kussen op mijn oogen; -
Ik hunker naar wat teeder mededoogen
Van één die zelf in 't strijden werd gewond.

Ik vraag je meer dan speelsche hevigheid,
Of kort vergeten in een wild omarmen,
Maar lief geduld, en eindeloos erbarmen,
En woordjes, zacht, als voor een kind dat schreit.

Dan, langzaam aan, mijn handen in de jouwen,
Zal door je blik mijn blijde moed herleven; -
Maar 'k heb je nièts ervoor terug te geven
Dan dèze liefde, en dit groot vertrouwen......

[p. 129]

II.

Wanneer dë avond komen gaat
Ontbloeit in mij de zachte drang
Om even, op uw lieve wang
Mijn warme mond te leggen,
Om, met mijn armen om uw hoofd,
Het wonder waar mijn ziel in gêlooft
U zachtjes uit te zeggen.
En 'k weet u wel aan droomen arm,
Maar toch uw hart zoo zacht en warm
En vol ontroerend leven,
Dat ik mij staag bedwingen moet
Om niet, vanuit mijn overvloed,
Wat teederheid te geven
Aan u, wiens donker, droef gelaat
Zoo troostend langs mijn leven gaat,
Dat, in zijn jong begeeren,
De schaduw van uw blik behoeft,
En wrange wijsheid, die bedroeft,
Om matiging te leeren. -
- Maar als de dag ons samen vindt
Dan ben ik, als een schuchter kind,
Bevreesd voor elk beroeren,
Dan weer ik alle teederheid
Omdat ze dit gevoel ontwijdt
En mij niet kan ontroeren.
- Tot weèr dë avond komen gaat
En 'k eenzaam langs de schemerstraat
Die zachtheid ga hervinden,
Om u en om uw lief gezicht, -
En alle redeneering zwicht
Voor droomen, die mij binden.

[p. 130]

III.

En toch, wat is mìjn wil, wat zijn míjn droomerijen

Bij de waarachtigheid van ùw fel-levend hart?
Hoe weet ik welke daad uw droefheid kan verblijen,
Wat ken ik van uw vreugd, wat ken ik van uw smart?
Heb ik u lief? - Waarom? - Wat zijt gij in mijn leven?
Wat is die zachte glans om uw aanwezigheid?
Wat heeft mijn jonge hart aan zachtheid te vergeven
In ruil voor 't tastbaar heil, dat gij mij houdt bereid?
Ik ken mijzelf zoo slecht, en schuw een moeizaam streven
Dat naar een klaar begrip van 't eigen voelen voert. -
In droòm ben ik gerijpt, - en toch een kind gebleven;
Ik heb in droòm geleefd, - mijn ziel bleef onberoerd....
- Deemoedig wacht ik tot het oppermachtig Leven
Dit traag-ontplooiend hart tot volle wasdom voert.