Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 29

[p. 247]

De vlieger
door Jan Prins.

Zal mijn heftig hart bedaren,

nu de reis begint

om den hemel in te varen

en den wilden wind,

om in verten te verblijven

waar de vogel roeit,

waar de wolken langzaam drijven,

van het licht omvloeid?

Zal ten slotte ik op dien hoogen,

op dien steilen tocht,

de verlossing vinden mogen

die ik zoolang zocht,

zal ik voor het ongedachte,

voor het wonder staan

in de ruimten die ons wachten?

Kom, - de reis vangt aan.

Van het water opgestegen,

hoog over de ree,

zien wij al het land gelegen

en de wijde zee,

en de wolkenschaduw trekken

langs de lage kust,

en er veld na veld bedekken

met haar koelte en rust.

Uit het duistere geheven

der onpeilbaarheid

liggen, op hun witte reven,

de eilanden gespreid,

ieder in den ring geklonken

van het gave strand

waar de zeedrift, zonnedronken,

over bruist en brandt.

[p. 248]

 

En wij sturen, - en wij sturen

 

in de klare lucht,

 

aan den gang der eindige uren,

 

aan den tijd ontvlucht,

 

aan de verte ons toevertrouwend

 

waar ons hart om hijgt, -

 

wijder ziend en dieper schouwend

 

naar men hooger stijgt.

 

 

 

Wijder ziend en vaster wetend

 

naar men stiller leeft,

 

naar men, eigen leed vergetend,

 

eerlijker vergeeft, -

 

eerlijker zich weet te schikken

 

naar dien deelgenoot

 

onzer eenzaamste oogenblikken, -

 

den getrouwen dood.

 

 

 

Hoe eenvoudig, na dit even

 

hoog als hel festijn

 

der verbeelding, zal het leven,

 

zal de wereld zijn,

 

nu dit einderwijd gewemel -

 

ons heeft toebehoord....

 

 

 

In het licht, tegen den hemel,

 

gaat de vlieger voort.