Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 27

[p. 358]

Mijn torenlied
door Martin Permys.

I.

Eens zijn de nevelen losgeschoven:

Zij gleden aan en golfden zacht

Zwevend tusschen de takken, en boven

De smalle gracht.

Eén van hen kwam van verre - daar ergens

Waar 't Leven òpstaat, blank en broos -

Tot hij dien avond, na hemelen zwervens,

Den toren koos.

En hij is om de stem der klokken gegleden

Waar 'k met mijn woorden onder ging,

En sedert draag ik de ziel der steden,

En 'k zing, en 'k zing!

Mijn lied, het werd uit den nevel geboren,

Toen 't één maal zich zóó hoog verhief,

Mijn lied en mijn lief, wij hebben den toren

Als kindren lief.

[p. 359]

II.

Eens meende ik, dat het zwart van de nachten

Mijn hart verkilde en zwaar begroef;

O! 'k weet nu: de ziel, en niet de grachten,

Is blijde of droef!

Ik heb de ziel der rustende steden,

Ik heb het goede torenlied;

Trager gaan mijn fluistrende schreden

En wekken niet.

Ik ben de ziel en de fiere drager

Der blijde stilte en des gezangs:

Trager gaan mijn voeten, - al trager

Mijn grachten langs.

O ja! nu worden de wegen breeder,

Nu 't leven weder naast mij schrijdt,

Nu zien ook de doode dingen weder

Mijn teederheid.

Ik delf, zoo diep mijn ziel kan delven,

De vreugd, bij mij te feest te zijn!

En 'k hoef voor geen dag, en niet voor mijzelven

Bevreesd te zijn.

Want 'k breng als drager, als fiere drager

Der blijde stilte en des gezangs

Mijn leven inniger, - àl maar trager

Mijn grachten langs....