Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 19

[p. 112]

Intieme verzen
door
J. Reddingius.

[I]

Voor A.N.-R.

't Is meer dan dertig jaren sinds gij vloodt
uit dit heel droeve leven, donkre leven,
maar zoo veel liefs is mij nabijgebleven
dat het mij is als sloeg vandaag de dood.

Ik weet gij deedt in al uw daden groot,
vroegt om geen loon, maar hebt blij-rijk gegeven
schatten van heil, hoog-heerlijk en verheven,
wanneer uw hart zich als een bloem ontsloot.

's Is meer dan dertig jaar, nog spreekt de faam
in dat klein dorp, dat eenzaam ligt verlaten
in woestenij waar door ik zwervend ging.

Mij was 't of zacht een stem mij zeide: Zing
van hem, die liefde, leefde zonder haten,
zoo menig mensch stil zegent nóg zijn naam.

[p. 113]

 

Laat mij dan denken aan die blijde dagen,

 

toen ik u zag, zooals een kind kan zien,

 

dat vrijheid vond zijn schatten u te biên

 

voordat uw mond om dit of dat kon vragen.

 

 

 

Gij waart zijn vriend, trouwer dan andre liên

 

hebt gij uw kind voorzichtig-zacht gedragen

 

hoog op uw arm langs geurend groene hagen,

 

niet denkend aan der uren haastig vliên.

 

 

 

Uw tuin dat was uw hemel en gij vondt

 

weer nieuwen moed tot willen en tot werken.

 

Gij weest uw kleintje naar de volle perken,

 

beschaduwd-half of gansch-en-al bezond,

 

dàn kwamen lachjes lichten in uw oogen,

 

die in een droom van liefde zich bewogen.

[p. 114]

[II]

Voor Hein.

Wij menschen lijden allen, moeten lijden,
en niemand weet wat nog in 't end ons wacht,
weet gij nog, vriend, hoe eens wij zaten, zacht,
zacht van gemoed, wij zwijgend met ons beiden....

In dat vertrek waar liefste's lach en pracht
opleefde licht, wanneer zij loopend glijden
kwam langs ons heen, zoo mooi, zoo jong, bij tijden
leef ik dien dans nog in mijn diepsten nacht.

Wij moeten sterk zijn, vriend, en wilssterk rijzen
en 't lied doen klinken dat een God ons geeft,
gij waart den Goden trouw, die zingen bleeft
uw machtig-zware, welgeweten wijzen.

Ik hoorde uw verzen klinken door mijn woning
en wist me een prins bij prinselijker koning.

[p. 115]

 

Ik denk te sterven telkens als na dagen

 

van licht en blijheid in gevoelloosheid

 

mijn matte ziel in dieper nachten glijdt

 

dan de aardsche nachten, die wij wakend dragen.

 

 

 

Zooals een schip geteisterd door de vlagen,

 

zooals een hert, vervolgd, dat smarten lijdt,

 

zóó ben ik dan tot trots ik weder strijd

 

en niet meer geef om boozen, die belagen.

 

 

 

Ik denk te sterven vaak, maar als ik denk

 

aan het groot wonder dat mij leven doet,

 

dan lach ik zacht en 't leed vliedt in een zucht.

 

 

 

Droomvrouw, verheven, nader zacht en wenk,

 

ik ijl u toe, die àl vergeten doet,

 

want alles is zoo leeg en zoo geducht.