Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 19

[p. 175]

‘Hope college’ door Theo de Veer.

- ‘Zal dit volk niet ten staarte zijn, zal het niet door vreemde invloeden verzwolgen worden, zal het integendeel een getrouw Godbelijdend en invloed uitoefenend volk zijn, dan zal het wetenschap in deszelfs boezem moeten bezitten.’
(Albertus C. van Raalte).

- ‘Zal dit volk...!’

‘Zijn’ volk van grootsch-geweldige Hollanders, ‘sturdy’ pioniers van 1847, kloeke Pelgrims van 'n wilde westersche Staat.-

Volk van 'n Albert van Raalte!

Godsdiensthaat en -vervolging hadden hen Neêrland doen verlaten om in de wouden van Michigan het nieuwe ‘thuis’ te gaan zoeken.

Zwaar viel het strijden in die verre wildernis.

Arme, onervaren ‘trekkers,’ die ternauw' 'n bijl wisten te hanteeren, zouden daar woningen zich vrijhakken, moerassen en poelen dempen, wegen uitleggen, bruggen slaan, ja, wat niet al!

Dorpen en velden zouden 'r door hen worden uit 'n huilende woestenij.

Geheel west Michigan zou den krachtigen, nobelen invloed dier uit hun land verjaagden, gevoelen.

En 'n gansch groot vrij werelddeel zou met trots haar ‘Holland - Americans’ noemen.

Geen schooner geschiedenis, dan die der ‘Dutch’, in Amerika.

president dr. gerrit j. kollen.

* _* *

Verwonderen kan 't wel haast niet, dat aan iemand, die deze groote Hollander-trek van '47 in al haar détails bestudeert, zich al rasch en onwillekeurig 'n vergelijking tusschen die Pelgrims van het Westen en de ‘Pelgrimvaderen’ van Nieuw-Engeland komt opdringen.

Blijkt hem in velerlei richtingen analogie, nergens toch misschien is de gelijkenis tusschen beide bewegingen zoo groot, als op het gebied der School.

Kerk en School zal hij bij beide leeren kennen als ‘de’ machtige steunpilaren van alle koloniaal pogen.

Bezien we nu dit deel van het werk in de wouden van Michigan.

Hoe moeilijk was het begin, waar onderwijzers ten eenemale ontbraken. Slechts 'n heel enkele nederzetting bezat in die eerste donkere dagen iets, dat eenigermate op degelijk onderwijs geleek.

En al kwamen er later ook Hollandsche onderwijzers in de Kolonie, er waren geen lokalen, en door de armoede des volks, door slechte wegen, door gevaar vóór verdwalen

[p. 176]

in 't woud, en door de groote opstanden, ontbrak 't maar te vaak aan leerlingen. Was er een school, een meester en leerlingen, dan ontbrak het toch aan de eenvoudigste materialen van onderwijs. De kinderen gebruikten hun knieën voor lessenaar; schoolboeken, leien, 'n bord waren in de eerste twee jaren ondenkbare weelde-artikelen.

En toch, van Raalte en andere leiders, als van der Meulen, Bolks, Ypma, hadden wel degelijk, van stonde af, aandacht voor 't onderwijs. Langzaam, langzaam zou er orde komen in den chaos van opvoedingsbelangen. O, wat moeite het hun soms kostte, de ‘settlers’ te overtuigen, dat het loonen zou, ook in de wildernissen hunne kinderen een zoo volledig mogelijke opvoeding te geven.

Want de armoede was groot. Elke uitgaaf moest zoo veel mogelijk beperkt worden.

En dan die reuzentaak, waaraan 'n ieder, die werken kon, of de bijl maar even wist te hanteeren, al was hij nog zoo jong, zijn deel zou hebben.

Maar men wist hen toch te overtuigen, dat, zou hun volk slagen in dat land en méér zijn dan boomenhakkers en grondgravers, intellectueele en moreele ontwikkeling 'n onontbeerlijk vereischte was. Zoo dan werd in alle kampen de schoolzaak ernstig aangevat, 'n aanvatten waaruit, dank zij van Raalte's onvermoeid streven, ten laatste zelfs de stichting van 'n Hope College, volgen zou.

Het eerste onderwijs werd begrijpelijkerwijs in de Hollandsche taal gegeven. Op Drenthe, op Groningen, op Holland, op Overijsel, overal kon nu de jeugd ter school.

Maar van Raalte's willen ging verder.

De scholen die hij nu om zich had, in elk dorpje der kolonie, zouden de voedsters zijn voor 'n hoogere inrichting van onderwijs, ook in die bosschen te stichten.

Zelf van het eeuwenoude en beroemde Leiden, wist en voelde hij te wel wat wetenschap beteekent voor het leven.

Hij geloofde vast dat er hier iets zou kunnen worden van het Hollandsche volk, indien het slechts aan de middelen ter opleiding niet ontbrak. Een vergissing is 't niet gebleken! Ruimschoots hebben de resultaten zijn streven gerechtvaardigd. Hij was 't die het Hollandsch volk in Amerika vaste beginselen van hoogere opvoeding inprentte, iets waarvan de invloed op het leven daar, in de twee geslachten, die sindsdien voorbij gegaan zijn, onberekenbaar groot is.

Trouw naast hem stond ook hier weer de nobele Zeeuwen-leider, Ds. C. van der Meulen.

Drie jaar na aankomst der eerste ‘settlers’ in Michigan, vereenigden zich de kolonisten met de ‘Reformed Prot. Dutch Church in America’ en het is in deze toetreding dat we 't begin der realisatie moeten zoeken van van Raalte's grootsche ideeën.

Immers, deze Kerk had reeds lang gehoopt en gewenscht naar een Christelijke inrichting voor hoogere opvoedings-belangen in het Westen. Reeds in 1842, - dus vijf jaren vóór de pelgrimvaders naar Michigan kwamen -, had Rev. James Romeyn in de Synode der Gereformeerde Kerk de noodzakelijkheid betoogd van een plan te beramen om, onder haar toezicht ‘Westersche jongelingen op te leiden voor Westersch werk,’ en op die wijze zich invloed te verwerven in de opvoeding der natie.

Niet dat ik nu zou willen beweren, dat zonder dit lichaam geen inrichting van genoemden aard onder die Hollanders zou zijn tot stand gekomen, maar de medewerking der kerk was daarbij toch van ontzaggelijk veel waarde. Van Raalte wendde zich dus met zijn plannen tot de ‘Reformed Dutch Church in America. En na hem aangehoord te hebben op de Part. Synode van Albany, te Schenectady, zeide men:

- ‘Uw ijver is goed, maar gij anticipeert op uwe ontwikkeling. Zorg dat gij eerst op stoffelijk gebied tot een betamelijke trap van ontwikkeling komt en denk dan om een College’.

- ‘Maar’ - was het antwoord - ‘hoe zouden wij het voor God, hoe voor het opkomend geslacht kunnen verantwoorden, wél voor het stoffelijke, en niet vooral voor het intellectueel-geestelijke belang der toekomst te hebben gezorgd.

- ‘Ja, maar gij hebt nog geen geld, nog geen middelen’.

- ‘Juist hierom bevind ik mij hier. Gij, onze

[p. 177]

vrienden en broeders, gij hebt die middelen, en daarom kom ik tot U om hulp’.

Welnu, tot eere dezer Oud-Hollandsche Kerk moet het gezegd, dat zij duizenden van dollars besteedde voor de intellectueel-geestelijke welvaart der, nog in de wouden strijdende, kolonisten.

‘hope college’. verblijfplaats voor vrouwelijke studenten. geschenk van mr. en mrs. r. voorhees. links: presidentshuis.

In Augustus 1850 dan, bracht Rev. Dr. John Garretson een bezoek aan de kolonie in Michigan, teneinde met van Raalte te raadplegen.

Teruggekeerd in de ‘East’ kon hij een gunstig rapport uitbrengen, en daarop 'n plan voor een ‘High School’, onder de Hollanders in Ottawa County, baseeren, als hoofdconditie stellend dat vijf ‘acres’ land, te vinden in de kolonie ‘Holland’, voor het doel der ‘Academy’ zouden verkregen worden door giften of anderszins. Zoo spoedig als de noodige fondsen bijeengebracht waren zou men op dat land gaan bouwen.

En wéér was het van Raalte die terstond die vijf ‘acres’ schónk. Denken we er ons eens even in! Een ‘Academy’ zou te Holland gesticht worden, 'n Engelsche ‘High School’ in 'n wildernis, onder 'n volk dat nog de taal niet verstond, dat nog te worstelen had met moordende epidemiën en andere rampspoeden.

Inderdaad, alle takt en geestkracht der leiders onder de kolonisten waren noodig om het volk te doen gelooven in de noodzakelijkheid van dit werk.

Walter T. Taylor, ouderling der Gereformeerde Kerk te Geneva (N.Y.) werd door de Synodale Commissie tot hoofd der nieuwe school benoemd en begon, bijgestaan door zijn zoon en z'n twee dochters in October 1851 zijn arbeid in de wildernis.

Reeds van meet af openbaarde zich het groote bezwaar, de taalquestie. Zooals altijd het geval is, ontsprongen ook daar twee richtingen, conservatief en vooruitstrevend.

En nòg zijn er dezelfde toestanden en dezelfde bezwaren.

Scheen ‘de school van Holland’ in 't eerst nog te weinig ‘de school des volks’, van Raalte legde er immer den nadruk op dat de inrichting moest zijn ‘voor de geheele kolonie’, ‘voor allen’.-

Maar daarom moest dan ook 'n ieder iets bijdragen tot stichting van een fonds, ten einde de velen van het volk, buiten Holland, die door gebrek aan middelen niet in staat waren hunne kinderen te zenden, daartoe in

[p. 178]

staat te stellen. Groot was de geestdrift en ruim werd bijgedragen.

‘hope college’. bibliotheek en kapel. geschenk van hon. n.f. graves en mrs. g.e. winants.

Intusschen was Walter Taylor bezig zijn werk voorttezetten. Kunnen wij ons in zijn hopelooze isolatie, in de moedbenemende bezwaren van zijn arbeid, wel recht indenken?

Hoe weinigen verstonden hem, hoe velen kónden hem niet verstaan. In de lagere school, waarover hij het bestuur aanvaardde, begon zijn taak; daaruit en daarnaast zou hij het beginsel der ‘High School’ bouwen.

Van Raalte schreef onder Taylor's eerste rapport: ‘Dit is mijn anker der hoop, voor dit volk en de toekomst.’

Vrij kon hij het zoo noemen, want Taylor vond bij zijn komst nauwelijks zes kinderen, die de multiplicatie-tafel kenden, in de Engelsche taal.

Tot 1857 had men nog niets anders dan die vijf ‘acres’ wildernis, doch thans zou daarop een gebouw verrijzen. De gelden daartoe, - een $12,000 -, waren, in hoofdzaak al weer met veel moeite, bijeengebracht door van Raalte op zijn drie voor dat doel ondernomen reizen naar de ‘East’. In '58 nam de Synode de school onder haar eigen zorg. Van 1851 af ‘Pioneer School’, werd thans de officieele titel ‘Holland Academy’

Studenten begonnen gaandeweg te vermeerderen en ook bijdragen in geld en levensmiddelen namen toe. Rev. John van Vleck was in '56 aan 't hoofd der inrichting gekomen. Er waren toen 18 studeerenden, waarvan twee meisjes. Co-educatie der sexen was voor hem dus niet iets nieuws.

Lang echter zou van Vleck niet blijven; na drie jaar was diens gezondheid zoo hopeloos ondermijnd, dat verder waarnemen zelfmoord zou geweest zijn. Hij moest dus vertrekken. En Dr. Philip Phellps Jr. nam zijn plaats, zou zijn beste krachten voor de Hollandsche school geven.

In '59 zou de ‘Campus’ vergroot moeten worden, wilde niet een straat, die men er langs geprojecteerd had, alle hoop op iets groots afsnijden. Al wéér van Raalte, die in de bres sprong; andermaal schonk hij den grond, zoodat de inrichting nu over 16 ‘acres’ kon beschikken.

Gebouw na gebouw zag hij oprijzen, klein en onooglijk, het is waar; maar geschikt

[p. 179]

voor het te verrichten werk. Hij geloofde, - zegt Dr. Henry Dosker, in zijn werk over A.C. van Raalte -, in Garfield's definitie van een Universiteit: ‘Geef mij een blokhut, met een tafel en een ongeschaafde bank er in. Zet Mark Hopkins op het eene eind van die bank, en een goed student op het andere, en gij hebt een Universiteit.’

‘hope college’. van raalte memorial hall. rechts gymnasium, geschenk van andrew carnegie.

Veel hulp bij het bouwen ondervond men van de studenten zelf. Toen in '62 een ‘gymnasium’ noodig bleek, gingen dezen de wouden in, hakten het langste en beste hout, - een 11,000 ft -, en togen, weer of geen weer, met alle moed aan 't timmeren, totdat een gebouw tot stand kwam, dat wel 600 personen kon bevatten. Een hijschen van de ‘Stars and Stripes’, zang en gebed, en met drie ‘rousing cheers’ werd het in gebruik genomen.

O, wel groot was de geestdrift in die dagen!

Wat het onderwijs betrof, zoo had dit nog altijd een ‘voorbereidend’ karakter behouden, voorbereidend tot diverse ‘colleges’, totdat dit jaar men de ‘Holland Academy’ tot ‘Hope-College’ promoveerde en uit de Academisten de eerste ‘Freshman class’ voor het nieuwe College ontstond,

‘This is my anchor of Hope for this people in the future’ -, naar van Raalte's beeldspraak kreeg het College den naam ‘Hope’. Hoe zal het den grooten pelgrim hebben gesmart, dat hij het ‘Commencement’, in 1866 niet kon bijwonen. Toen toch was zijn ideaal grootendeels bereikt! Maar ziekte van hem zelven en van zijne lieve dappere vrouw, had hem over de zee gedreven. Hij bevond zich in Nederland. Doch daar jubelde hij méé in 't genot, zijn Hope-College met het ‘jus promovendi’ bekleed te zien!

Zooals ‘Harvard’ haar ontstaan te danken heeft aan de geestelijkheid van Boston; ‘Yale’ stond onder gezag der kerken van Connecticut; ‘Princeton’ haar bestaan weet uit de ‘Presbyterians’ van New-York en New-Jersey, zoo zijn Rutgers College in New-Brunswick, en Hope College in Holland, kinderen van de Reformed Dutch Church in Amerika.

Wel is ‘Hope’ gegroeid!

[p. 180]

Van uit m'n werkkamer overzie ik de statige ‘college campus’. Daar staan de gebouwen, waarvoor zóó is gezwoegd.

Maar dan drie honderd ‘students’ telt de inrichting dit jaar. En van overal zijn ze gekomen, van de New-York Staat in het Oosten en van de Dakota Staten in de West.

Geen College dus voor Holland City alleen; daarbij, ofschoon onder de ‘Reformed Dutch Church in America’, het staat open voor 'n ieder. 't Heeft geen ‘religious test.’

Sedert Juni '93 staat Dr. Gerrit J. Kollen als praeses aan 't hoofd. 'n Nederlander van geboorte, kwam hij al op acht-jarigen leeftijd naar het groote vrije land, waar zijn moeder zich op een ‘farm’ in Allegan County, Michigan, nederzette.

Zooals zoo vele jongemannen hier in Amerika, moest hij werkende als boerenknecht en arbeider de kosten voor zijn opvoeding zien te sparen. Dit gelukte hem en in '62 kon hij tot ‘Hope’ worden toegelaten, waarvan hij in '68 gradueerde.

Nadien was hij in 't dorp Overijsel (Michigan) als onderwijzer werkzaam, totdat in '71 hem de plaats van assistent professor in de wiskunde aan Hope College werd toevertrouwd, welke positie in '78 tot professor in zuivere en toegepaste wiskunde leidde.

Zien we het verschil tusschen toen en nu!

Het jaar dat Dr. Kollen student werd van ‘Hope’ bestond de ‘faculty’ uit één professor en twee assistenten, terwijl slechts 'n veertigtal jongelui er studeerden.

Thans dertien professoren en meer dan drie honderd studenten. Thans 'n ‘chartered institution’, onder de wetten van de Staat Michigan, gerechtigd tot het uitgeven van diploma's en uitreiken van titels.

Veel, zeer veel, heeft Kollen tot stand gebracht sinds hem plechtig de sleutels van Hope College, als teeken zijner waardigheid, werden overreikt. Veel van den bloei der inrichting, vooral ook op finantieel gebied, is te danken aan zijn ijverig toedoen. Ontstaan uit arme Hollandsche emigranten! 't Is soms moeilijk er zich in te denken voor wie nu het college ziet met z'n machtige ‘faculty’. Daar is Wis- en Natuurkunde, is Scheikunde en Biologie, is Staatswetenschap en Geschiedenis, is Philosophie en Paedagogie, zijn Grieksch, Latijn, Fransch, Duitsch, Engelsch, Spaansch en Italiaansch. Maar vooral ook, daar is de Hollandsche taal en letterkunde! Met klimmende belangstelling legt zich hier de jeugd op deze laatste studie toe. O, de taal der vaderen sterft hier waarlijk niet uit, Hollandsche literaire clubs onder de studenten als de ‘Ulfilas Society’ en ‘van Raalte Society’ houden trouw hunne wekelijksche bijeenkomsten.

En jaarlijksche prijzen worden geregeld uitgeloofd, almee ter aansporing tot studie van het Hollandsch. Bovendien is het weekblad De Hope een uitgave van het College.

Nog is de inrichting te verbeteren, is ze niet waar ze wezen moet en kan; toch, verheugen we ons over het ontzaggelijk nut, reeds door haar gesticht.

Wat de Hollanders geworden zijn in Amerika, danken zij, onder God, aan de scholen en aan het enthousiasme voor opvoeding en onderwijs, dat gloeide in de harten der vaderen!

zegel van het college.