Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 5

[p. 447]

De oudjes
door Anna Kouberth.

Ze zaten met hun beitjes,

Ze zaten aan de thee.

Ze hadden grijze haren

En brilden alle twee.

Grootvader zat genoeg'lijk

En dood op zijn gemak,

En stopte stil zijn pijpje

Met grove krultabak.

Grootmoeder schonk een kopje in,

Minet lustte ook wel thee,

Die dronk van Grootje's schotel

En smakte en spon tevree.

Toen bood het vriendlijk oudje

Me een lekker koekjen aan,

En keek me met een knipje

Zoo guitig lachend aan.

En fluist'rend zei ze zachtjes

Dat ik alleen 't verstond:

‘Hij kan het niet meer eten,

Geen kostje voor zijn mond.’

En luid: ‘Nietwaar, mijn oudje,

Jij houdt niet van van zoo zoet.

Geen spekje voor je bekje,

Ik weet wel hoe het moet.’

[p. 448]

 

Hij knikte recht gewichtig

 

En kwam toen uit den hoek:

 

‘Wat smullen toch die wijfjes,

 

Geen vrouwtje zonder koek!’

 

 

 

Maar Grootje tuurde deftig

 

Door 't brilglas in de krant.

 

‘Wel, heb ik van me leven,

 

Daar lees ik weer van brand!

 

 

 

Och meid, wil je even kijken?

 

Een regeltjen of tien,

 

En als je 't voor wil lezen...

 

Hij kan 't zoo slecht meer zien.’

 

 

 

Maar toen ik wou beginnen,

 

Pakt hij me bij de mouw,

 

En fluistert: ‘Hardop lezen,

 

Het is voor de oude vrouw.’

 

 

 

't Werd tijd en ik nam afscheid,

 

Maar toen ik heen zou gaan,

 

Drong hij mij in een hoekje

 

En ging recht voor me staan.

 

 

 

‘Wat zeg je van het oudje?

 

Ze is lang niet meer zoo kras.

 

Ze is niet meer dan een stumper

 

Bij wat ze vroeger was.

 

 

 

Ze wordt een dagjen ouder,

 

Ja, daaglijks merk ik dat,

 

Maar 'k wil het haar niet zeggen...

 

Ze heeft haar tijd gehad.’

 

 

 

En op het klein portaaltje

 

Deed zij dezelfde vraag.

 

‘Ja meid, hij is niet jong meer,

 

Ik zie 't vooral vandaag.

 

 

 

En dan dat dikwijls hoesten,

 

Die nare, droge kuch!

 

Och kind, hij is bij lange

 

Niet meer zoo kwiek en vlug.’

 

 

 

Daar werd de deur geopend

 

En Grootpa riep: ‘Toe vrouw,

 

Toe wijfje, kom toch binnen,

 

Je vat zoo licht een kou!’