Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 1

[p. 629]

't Stadhuisspook.
Door H.J. Schimmel.

's Nachts spookt het dikwijls hol en dof
In 't Amsterdamsch oud-Prinsenhof.

Een loome stap... een zacht gestommel...
Een zucht van een, die half in dommel,

Des wakens en des sluimrens moê,
Niet weet van wat, niet weet van hoe...!

Laatst stak een waker 't hoofd naar binnen
Hij zag - nooit logen nog zijn zinnen! -

Iets zwarts, nog zwarter dan de nacht,
Waar 't uit te voorschijn scheen gebracht;

Iets zwarts, half zwevend voortbewogen!
En voor den blik der starende oogen

Ontspon zich uit die zwarte stof:
Jan Treuzel van 't oud-Prinsenhof,

Zijn Chef eens - man van vele gaven! -
Dien hij voor jaren hielp begraven.

Jan kwam terug! Wat deê Jan hier?
Hij zag Jan ruiken aan papier,

[p. 630]

 

Aan boek, aan pen en sandrakfleschje,

 

Radeermes en kantoorkrukhesje,

 

 

 

Vol blijdschap grabblen in de kast

 

Waar 't scheurpapier lag opgetast,

 

 

 

De spinnen 't van de motten wonnen

 

En rag bij rag reeds jaren sponnen.

 

 

 

Jans vreugd was kort. Wat kreet er rees,

 

Toen hij daar kersversche imprimés,

 

 

 

Liassen vol avant-projecte'

 

Naast een adviezenberg ontdekte,

 

 

 

En kosten opgemaakt bij Staat:

 

Den laatsten arbeid van den Raad.

 

 

 

Hij vloekte en zwoer bij lange namen!

 

Hij pakte in éen greep alles samen,

 

 

 

Tot zelfs het nog niet droog rapport,

 

Waar niets als maar het slot aan schort;

 

En woedend momplend: ‘wel verdord!

 

 

 

Een nieuw régiem hier in te sluiken,

 

't Is tegen herkomst en gebruiken!

 

Je zou je kop er bij verstuiken!’

 

 

 

Voer hij, beladen met zijn buit

 

Ten zwarten, hoogen schoorsteen uit.

 

 

 

En sedert bleken tal van plannen

 

Der Amsterdamsche vroede mannen,

 

 

 

Van veler arbeid 't gouden boek,

 

Voor de verbaasde burgers zoek.