Droom en Daad. Jaargang 4

[p. 330]

Boekbespreking
door C.M.v.H.-G.

‘In u heb ik gevonden’. verzen van mien Labberton. W. de Haan, utrecht. 1926. ‘de schoonheid zaaide....’. verzen van Jo Spierenburg. W. Landstra, utrecht.

NEEN, met den titel voor het eerste bundeltje is Mien Labberton niet gelukkig geweest. Men slaat onwillekeurig het eerst het vers op, waarnaar zij dit boek noemde en leest dan - niet eens met een vage verwondering van: ‘Waar heb ik dat meer gehoord?’ - maar onmiddellijk met de woorden van Jacqueline van der Waals ernaast: ‘In God rust mijne ziele.’

Jacqueline van der Waals eindigt haar vrome, maar in verhouding tot de kleine coupletten wel wat gerekte vers van zeven coupletten:

In God rust mijne ziele;
Zij leeft en rust in God.
Ik wil dit aardsche leven
In Zijne handen geven
En ginds mijn eeuwig lot.

En Mien Labberton eindigt het hare, dat evenals het andere tot zevenmaal toe met denzelfden regel aanvangt:

In U heb ik gevonden....
O Gij die roept en leidt,
Nooit zal ik U doorgronden,
Maar 'k wil aan U gebonden,
Gaan, tot Uw woord bereid.

Het is heel jammer, dat ze niet, wanneer haar stem zoozeer gelijkt op een andere, zuivere stem, voelt, dat men dan die eerste het woord moet laten, uit eerbied voor de auteur en uit eerbied voor het vers.

En het is heel jammer, dat ze zoo weinig critisch staat tegenover haar werk, dat uitschrijven voor haar zooveel belangrijker is dan schrappen en beperken, dat ze tevreden is met regels als:

‘Mij bindt aan U een snoer van vaste banden’.... ‘Waar aard' en hemel,

[p. 331]

't tranend oog verblindend’.... ‘eerbiedig zwijgt zelfs 't lustig vogelklangen....’

Ik vrees, dat Mien Labberton gemakkelijk rijmt met de voor de hand liggende woorden, dat ze bij 't schrijven van den eersten regel, de drie volgende al hoort in haar hoofd. Maar het gaat in een vers toch om meer dan het rijm.

Ze kan plotseling een verrassend sterken zin schrijven:

‘Het Leven vraagt den heelen mensch....’

en het dan weer bedervend toelichten met tien regels, die niet meer waarde hebben dan een gezwollen poëzie-albumversje.

En dan vinden we in zeven gedichtjes: ‘Het gesloten Huis’, soberder en veel meer beheerscht dan al wat we van te voren lazen. En al herinnert een enkele regel wel weer eens pijnlijk aan dien van een ander, in dezelfde stemming geschreven, toch hooren we hier meer dan elders Mien Labberton zelf en ook in de uitbeelding is ze hier gaver:

De bloemen komen - komen al maar aan,
En elke bloem een afgesneden leven,
Dat zij in liefde's dienst wel willig geven
Als laatsten groet aan wie van ons moet gaan.

Ik heb deze verzen hooren prijzen voor menschen, die den litterairen kant van een gedicht niet achtten, die voldaan waren, als de bedoeling van de schrijfster hun sympathiek was en die nooit door een gebrekkigen vorm, een afgesleten of onzuiver beeld werden verontrust. Het kan zeker waar zijn, dat voor hen deze verzen waarde hebben, maar een auteur kan met hun vlakke waardeering toch niet tevreden zijn.

‘De schoonheid zaaide....’ Jo Spierenburg.

Waarschijnlijk is de heer Van Hulzen uit afkeer van ophemelende inleidingen in een ander kwaad vervallen, toen hij z'n eenigszins kleineerend voorwoord schreef.

Toen me in die inleiding nadrukkelijk verzekerd was dat deze verzen ‘niet gemaakt waren om den tijd te verdrijven, dat de dichteres zingt van blanke duiven en drukke menschen, van ranke herten en teere lammeren’, verslapte mijn verwachting zeer en zeker zou de raad uit de inleiding: ‘Lees eens rustig deze verzen. En lees er niet te veel na elkander’ mij meer afgeschrikt dan geanimeerd hebben, als ik het werk van Jo Spierenburg niet een klein beetje kende door haar verzen, die ik hier en daar met belangstelling had gelezen. En ik heb dan ook, tegen den raad van den inleider in, toen ik eenmaal be-

[p. 332]

gonnen was, dit boekje ineens uitgelezen, omdat er telkens weer een liedje, of een paar regels waren, die me troffen. Dit boekje, dat jeugdwerk is, is een goed begin.

Een versje over een drukken troep bazige musschen, die opgejaagd door ‘een nietig gerucht’ wegvliegen, eindigt:

‘'n Losgestoeid veerken meer vind ik niet.’

Haar belangstelling gaat telkens naar de vogels uit; hoe anders dan dit doodloopend, bazelend lawaai van al die musschen, ziet ze de zwanen in de grachten - de grachten, die zooals we ze o.a. in Brugge zien, niet die bekorende grachten zouden zijn zonder de zwanen, die er thuishooren -

‘....Wee, wie soms vermetel dorsten
den trotschen gang vol majesteit te storen
der zwanen, wien de grachten toebehooren.’

Er wordt in dezen tijd gelukkig weer voorgedragen door jonge menschen op Bonds- en Kringavonden, in de kampen en in den huiselijken kring.

Dit kleine boekje zal een aanwinst voor die avonden zijn; ik noem u nog ‘Het oude pleintje’ als een droom van romantiek en het stoere vers ‘De late ploeger’ en schrijf nog dit voor u af:

De zwakke

Toen d'ooievaars op breede vlerken
zich hieven voor de vlucht, de sterken,
die het gevaar trotseeren konden,

toen vonden

ze in hun midden één, geslagen
met zwakheid, die niet zou verdragen
de moeiten van de reis. De wreeden,

ze deden,

hem storten door hun snavelstooten.
Ze duldden hem niet op den grooten
triomftocht, stieten fel den moede

ten bloede.

Toen sloegen z' uit de breede vlerken
en keerden zich naar Zuid, de sterken.