Droom en Daad. Jaargang 4

[p. 317]

Boekbespreking
door C.M.v.H.-G.

Agatha seger: verzen. uitgave van C.A.J. van dishoeck, bussum. 1926.

EEN vers van Agatha Seger, opgenomen in een van onze tijdschriften, ga ik nooit voorbij. Ze heeft ons altijd iets te zeggen, ze doet het op haar eigen zuivere wijze en telkens worden we verrast door een vondst.

Agatha Seger maakt het zich niet gemakkelijk. ze loopt niet volgzaam de paadjes, die andere dichters vóór haar geëffend hebben, ze zoekt haar eigen weg. Nu haar liedjes gebundeld zijn, is de verscheidenheid van verzen wel treffend.

Ik waardeer die verzen van acht à tien regels, waar ze alles uitzegt in één vloeienden zin:

Mysterie

De nacht heeft zóó geruischloos en
geholpen door den donk'ren wind
de wond're wolken weggevaagd,
dat, nu de dag begint,
de hemel nieuw en eindeloos
zich over de aarde breidt,
of God opnieuw de wereld heeft
Zijn liefde toegezeid....

Zoo ziet ze een oud stadje in de avondzon:

De huizekens van 't stedeke
verdoken in gedacht,
staan als een goud gebedeke
aan d'oude mijmergracht.

In het ‘Avondliedje’ zegt ons iedere regel wat liefs en goeds van den avond. Er worden veel liederen op den avond gedicht. Hier vinden we 't oorspronkelijke van iemand, die niet ‘maar versjes maakt’, doch ‘dichten kan’.

[p. 318]

 

Boven lage boerenhoeve

 

hing het scheefgezakt gezicht

 

van de maan, die uit de bosschen

 

langzaam zich had opgericht.

 

 

 

Schemer droomde om het huisken

 

en de groene regenton....

 

Ergens in de peerse verte

 

was het of de nacht begon....

 

 

 

Even kwam wat wind gevaren

 

door een bloeiend boschje brem,

 

als een haast niet in te houden

 

schuchter jubelen naar Hem....

In de laatste weken ontving ik vijf verzenbundeltjes, die ‘eerstelingen’ waren, dan vergelijkt men wel eens. Voor Agatha Seger de kroon!

Wij hoeven van haar bundel niet te zeggen, dat ze ‘een belofte inhouden voor de toekomst’; ze zijn, zooals we ze ontvingen ‘een geschenk voor het heden.’

Het gedicht ‘Vrede’, waarin het om zulke geweldige gevoelens gaat en dat als op de naïeve wijze van een middeneeuwsch liedje gezongen wordt, schrijf ik hier af, als een, dat me heel dierbaar is:

Nu kan ik rustig slapen gaan
nu Jesuke, ik heb gedaan
Uw wond'ren zin, Uw wond'ren zin,
zoo lijnrecht tegen mijnen in.

Nu ik het eerst ben opgestaan
en naar mijn vijand toegegaan,
en Gij weer zoo mij overwon
dat ik oprecht hem kussen kon....
O die zichzelf de minste acht,
hij wordt de rijkste, onverwacht....

Nu kan ik rustig slapen gaan
nu, Jesuke, ik heb gedaan
Uw wond'ren zin, Uw wond'ren zin
zoo lijnrecht tegen mijnen in....