Droom en Daad. Jaargang 4

[p. 127]

Zon
door Riek Rosenbaum

EEN groot stuk duin in gloeiende zon. In een diepe groengeele duinpan, een zandkuil, zijn ongeveer vijftien meisjes aan 't spelen. Een zuster en een meisje ‘staan’ voor zwarte zwanen, witte zwanen, je mag niet door m'n Engeland varen.’ Een zuster, hoog en hel wit op een zeer zonnige duintop zit toe te kijken. Van verre hoort men jongens gejoel. Een zwierige lange ketting gladde lenige lijfjes op bloote bruine beenen en voeten rutscht onder de poortgebogen lijven en armen door. De spanning is er: Van je ris, sis, sis, sis, daar gaan ze, metend vóór de poort met hun oogen de afstand. Met een vlugge plotselinge buiging van het bovenlijf, harenval dansend over het gebogen hoofd, tjoepen ze onder de handen door. Onder hun sterke voeten stuift zonniggoud het gloeiende zand, verzakken de telkens diep door de veerkrachtige teenen gemaakte kuiltjes: Van je ris, sis, sis, sis, sis,, sis, si-i-i-is, zingen de stemmen in lange glanzend hooge uithaal. Gevangen is ze, kleine Mientje, een en al ontdane spanning haar blonde gezichtje, tranen in de oogen nu zij het eerste gevangen is. Dan gaan ze, gedrieën, Mientje geheimzinnig in het midden, ver van de troepende trappende meisjes: ‘Wat wil je liever, zeg, een zìlveren appel of een goùden appel?’

Lieve blonde meid weet wel dat ze in de hel komt als ze het meeste kiest - en de hel is altijd bij zuster. Want kinderen willen geen hel zijn, hè nee, wel hemel, natuurlijk. En goud is meer dan zilver hè. ‘Een goùden appel zegt ze zangerig en hoog. En tegelijkertijd grijpt ze met beî haar dunbruine armpjes zuster stevig om h'r japon. Dan staat ze, mee levend, trappelend haar lichte smalle voetjes in het heet witte zand: Zwarte zwanen, witte zwanen, je mag niet door m'n Engeland varen. Engeland is geslóóten’. Met leedvermaak-schrik zingt ze: de sleutel is gebró-óken. Er is geen ééne timmerman, die (lieve ongemotiveerde zangklemtoon) de sleutel maken kan. Wie voor is, wie achter is, van je ris, sis, sis, sis. Ze stampelttrapvoet achter zuster, de warme rok knijpend in haar heet-gloeiende handjes.

En juist in dit deel van hernieuwde spanning sliert een lange rij jongens

[p. 128]

naakt-bruin en robuust groot lijkend boven op het zonblakende duin, hand in heete hand, om de meisjes heen, meezingend in maat en er op loop-dansend. Van je ris, sis, sis, sis, sis. Ze sluiten al nauwer de kring. Een verwarde warm jonge kleuren groep, waarover zongeel de middag, droest een poosje stoeiend rond, kleine Mientje, de allerkleinste, zit zegevierend boven op een paar sterke bruine jongens schouders. Haar blonde haar om het spitse snoetje vangt zonflitsen. Ze is stralend als haar oogen. Een lachend verwarde groep lijven met heet trampelende voeten en veel bruin zwaaiende armen boven zonnig bruin en licht-blond haar staat zingend in de geele duinpan. Dan openbrekend de kluwen, maakt de meisjesketting zich los uit al die glanzingen, is elk lichaam weer één lenig jeugdmensch, dat zegevierend zingend optrekt over het duin. Van je ris. sis, sis, sis.

De zuster boven op het duin waarschuwt de jongens die overmoedig aan 't kopje duikelen slaan. Dan vormen ze plots opnieuw een rij en trekken weg, het duin in. Een lang bruin meisje met goudbruin haar, roept ze na: Sliep uit, sliep uit, alle meisjes lachen je uit?! De jongens zingen tot antwoord op de wijs van de Boertjes: ‘En we geven ons niet gewonnen, hiep hiep hoera, hiep hiep hoera’. Het wordt stil en stiller. De lucht trilt warm in de geelgroen leeg verlaten zandkuil.