Droom en Daad. Jaargang 4

[p. 27]

‘'t Kersthuisje’
door Fr. Backer van Leuven

T Staat er, als eene gedachte, zwijgzaam en stil.

Te midden van de hei, die op 't oogenblik volop bloeit, en omgeven door berkeboompjes.

Jong en blij als het is, trekt het de aandacht van hen, die gevoelig zijn voor eerlijke eenvoud.

Zoo'n pretentieloos zomerverblijf je zag 'k nooit eerder, knus en klein, tòch cachet.

Waarom het ‘het kersthuisje’ heet? daar heeft de eigenares, zoo haar innig geheimpje van. 'k Geloof, omdat zij zooveel van het kerstfeest houdt, en.... enfin, hier zit nu juist het geheimpje.

Weet je misschien nog, dat 'k het vorig jaar schreef over m'n verblijf in Wapenveld? Daar op de boerderij was 't ook heerlijk, maar hier is 't nog heel iets anders.

Dat je zoo maar in de hei mag leven van den morgen tot den avond, niet zoo maar eens een dagje buiten, maar met àlle huiselijke gezelligheid een poos lang, is me als een sprookje, dat werkelijkheid is geworden.

's Morgens voor 't ontbijt, dat is hèèl vroeg, want we gaan vroeg naar bed, is de hei heel anders als 's middags. Dan is er ook al iets van den herfst te bespeuren, maar als de zon komt, en met haar het gonzen van wespen en vliegen, dan voel je je weer een zomerkind. Dan drukken we onze neuzen diep in de hei, want dan ruik je de honig.

Het Kersthuisje staat in Eerbeek, waar je zoo eenvoudig het buitenleven kunt genieten.

Nooit zag 'k den hemel zoo wijd en dichtbij als daar! 't Geeft vertrouwen met de eenzaamheid, omdat je leeft in de eeuwigheid.

Dat voel je hier op z'n sterkst 's avonds; dan is 't precies, of je met bed en al in de hei ligt. Boven je den donkeren sterrenhemel, en òm je de duisternis. En dat alles tòch zoo vertrouwd, omdat al wat van de wereld is veraf ligt. 'k Heb hier prchtige zonsondergangen gezien. Als we in het eetkamertje zitten, dat zoo gezellig en kleurrijk is ingericht, dan hebben we bij den avondboterham juist het gezicht op de ondergaande zon.

Heel de zonnige middag met haar rose heide-gloed is dan uitgegloeid, en....

[p. 28]

't licht valt. 't Is of alle licht zich nog èènmaal cocentreert op de oranje bal, die nù eens achter eene begeertelooze, loodkleurige grijsheid verdwijnt, enkel een goud-randje achterlatend; dàn weer onheilspellend met geweldige wolkenmassa's grillige bergen vormend aan den eenen kant, en een zee van goud aan den anderen kant. Als je zoo'n prachttafreel een oogenblik hebt losgelaten, is heel de situatie als bij tooverslag veranderd.

Waar is alle hevigheid, waar al het massale gebleven?

't Is als een blauw meer geworden, strak en stil, met hier en daar een gouden scheepje, dat in het matte avondblauw in vage verten voert.

Dan komt de stilte van den goud doorleefden dag, met wijd en zijd z'n paars en donkergroen. Dàt is vacantiewèelde! Er eens heelemaal uit te zijn, alleen met de natuur. Je komt tot jezelf en vindt daardoor het evenwicht. Geen vermoeiende tochten, geen getrek en gesjouw, om toch vooral maar veel te zien, maar wandelingen dwars door de bloeiende hei met veel uitzicht en zeldzaam mooie plekjes.

Het kersthuisje is klein, alles primitief en knus; 't is van a tot z uitgedacht, en.... 't leeft.

De eigenares is hier de zomermaanden met zoo af en toe een gast, en.... met haar hond, die de vrouw, daar op 't heuveltje in alle eenzaamheid bewaken moet. Als blaffen ‘waken’ beteekent is het doel zeker bereikt, ‘Cempta’ zoo heet ze, wordt dan ook op echt vrouwelijke wijze afgericht. Af liefje, toe, lieveke, ga áf! -

Ik mag mijne gastvrouw hier wel even hoonen, want van ‘honden africhten’ had ze geenszins kaas gegeten. We hebben dan ook veel over ‘Cempta's opvoeding’ gesproken, want als je zelf een hond hebt, en dus bij ervaring weet, wat zoo'n beest in je leven wezen kan, dan is een hond een studie. en alle moeite rijk waard. Als ze in haar reekleurig velletje te midden van de bloeiende hei staat en zoo echt in één groot verlangen de ruimte inkijkt, dan is ze op haar mooist. Wat kan ze schuldbewust naderen, als zij te lang uitblijft bij haar renpartij door de hei! Dan legt ze zich schoorvoetend in volkomen overgave aan de voeten van de vrouw, die dan bijna smelt van aandoening.

De hond is dan ook prachtig! ze kan je vasthouden met haar blik, waar eene bezieling van uitgaat, en waar de diepte niet van te peilen valt.

We zijn samen gevorderd in de opvoeding: ‘Nee’ zegt mijn gastvrouw, ‘Af, - en dan zóó’, dat elk woord mèer eene verzwakking van den eisch zou zijn.

[p. 29]

Na eene lange wandeling is ‘het kersthuisje’ op het heuveltje het ‘lichtend thuis’, waar op het heideterrein de woning van Sempta staat; 't Stalletje’ genoemd.

‘'t Stalletje’ is een miniatuur huisje, waar òok gordijntjes hangen voor kleine raampjes, waar òok een hel-rood dakje op is, en waar je zelfs de warme huiselijkheid van ‘'t kersthuisje’ vindt.

't Is precies een kamertje van de hei.

Mag 'k nog even vertellen, hoe genoegelijk het hier met de post gaat?

We hebben beiden eene uitgebreide correspondentie en toch behoeven we nooit naar de post, en vinden ook niets in de bus, want er is er geen.

Bij het witte hekje, dat de ingang is, staat een berkenboompje: daar hangt aan een tak een rieten mandje met een zeildoekje afgedekt voor den regen. Wij leggen de post erin, die weg moet, en de brievenbesteller legt daarvoor onze post in de plaats.

Als we geen postzegels in huis hebben, leggen we maar het geld in het mandje, en.... alles komt terecht. Eene vreugde is het ons elken morgen weer opnieuw, om het zeildoekje op te lichten.

Post is bijna altijd pleizierig, maar zoo de bus aan een berkenboompje is iets ongekend gezelligs.

Als ik straks het witte hekje achter me sluitende naar huis ga, en nog eenmaal opkijk naar het huisje op 't heuveltje, dan is het ‘vrede’ in mijn hart.

Zoo'n kerstgeschenk is geen kleinigheid, maar ik popel om ervoor te gaan sparen. Mijne vriendin heeft er ook voor gespaard, jaren, en het laatste kerstfeest heeft het kerstmannetje nu maar eens de laatste vracht aan den boom gehangen voor de voltooiing. O, jé, nu verklap 'k het geheimpje, maar jelui weet, waar om het ‘Het Kersthuisje’ heet.