Droom en Daad. Jaargang 3

[p. 168]

Verzen
door Lien de Vries

Wij kunnen strijden voor ons groot verlangen,
En idealen vormen voor 't verschiet,
En wachten om van 't leven te ontvangen,
Maar wa 't ons geven zal, wij weten 't niet.

Als w'om ons heen het leven voelen bangen,
Dan strijden w'onzen strijd en falen niet,
Maar gaan met vasten tred de zware gangen
Berustend in het leed, dat 't leven biedt.

Ik wensch je niet een leven zonder zorgen,
Maar moed en kracht, om alles te doorstaan,
De groote smarten en de stil-verborgen.

Dat, als je ziet op d'afgelegde baan,
Herinn'ring aan je frisschen levensmorgen,
Dat je dan zeggen kunt: ‘'k Heb wèl gedaan.’

II

Nu kan ik je niets meer zeggen,
Nu kan ik je niets meer noemen,
Ik kan alleen maar leggen
Veel zachte, witte bloemen
Op je eenzaam-stille grave;
De bloesems - de jonge, bleeke,
De blaren - de zachte, weeke,
Mijn laatste kleine gave.

Hoe donk'ren de droeve dagen
In arm'lijk zongemis.
Mijn hart is vol weemoed en klagen
Om àl wat schijnt - en niet is.