Droom en Daad. Jaargang 2

[p. 316]

De zaadjes van de goudsbloem
door H. Behrns

NU zitten wij hier nog gezellig bij elkaar, maar als de wind komt, blaast hij ons ver uiteen,’ zoo sprak één der zaadjes van een uitgebloeide goudsbloem.

‘Ik zou wel graag wat meer van de wereld willen zien,’ deed een ander zich hooren.

‘Ik ook, ik ook,’ riepen vele zaadjes door elkaar.

‘Als ik maar wist, waar ik heenging,’ zuchtte er een.

‘Ik blijf liever waar ik ben. Hoe het hier is, dat weet ik, maar op een andere plaats kan het wel heel onaangenaam zijn,’ klonk het van een anderen kant.

‘Ik wilde dat wijzelf onze nieuwe standplaats mochten kiezen,’ sprak er een en velen riepen: ‘ja, mochten wij maar kiezen!’

Daar suisde het over hen heen en zij begrepen, dat het de wind was om hen weg te brengen. Sommigen werden angstig, anderen blij nieuwsgierig. Allen wachtten in spanning wat gebeuren zou.

‘Waar wilt gij dat ik je allen heen zal brengen?’ vroeg de wind vriendelijk.

‘Mij naar het stadspark, waar veel menschen komen!’

‘Mij naar een grooten tuin, waarin kinderen spelen.’

‘Mij aan de kant van den weg, waar ik veel zal kunnen zien!’

‘Mij in een kleinen tuin van vriendelijke, goede menschen, die veel van mij zullen houden!’

‘Mij in het kindertuintje van dat aardige, kleine jongentje, dat hier gisteren speelde.’

‘Mij in een bloempot op een vensterbank bij een vriendelijke vrouw, die goed voor mij zorgen zal.’

Alle zaadjes riepen tegelijk. Het was voor den wind heel moeilijk dat alles te verstaan.

‘Weest nu eens stil,’ zeide hij. ‘Ieder zal komen, waar hij graag wil zijn, maar jij daar, klein ding, jij hebt nog niets gezegd. Waar wil jij, dat ik je brengen zal?’

[p. 317]

‘Waar de anderen liever niet willen zijn,’ klonk het verlegen, en waar toch iemand is, die een bloem noodig heeft.’

‘Dat wil zeggen, dat je naar een der armen wilt gaan, waar de grond schraal is of in de schaduw ligt?’

‘Ja,’ klonk het fijne stemmetje.

‘Maar waarom wil je dat? weet je dan niet dat je een goeden grond en zonneschijn noodig hebt om tot vollen luister te kunnen komen?’

‘Ja, dat weet ik wel, maar ik zal mijn best doen om in de schaduw en met weinig voedsel toch te kunnen bloeien.’

‘Maar zeg dan toch waarom je juist naar een der armen wilt gaan,’ zeide de wind ongeduldig.

‘Omdat, omdat die mij het meest noodig zal hebben,’ klonk het zacht. De meeste andere zaadjes zeiden dat het heel dom was om naar zoo'n leelijk, onvruchtbaar plekje te willen gaan, maar enkelen zwegen en dachten na.

‘Breng mij ook maar naar een ongelukkige, die mij noodig heeft,’ sprak een van hen.

‘Mij ook,’ zeide een tweede.

‘Jullie moeten het zelf weten,’ antwoordde de wind, ik heb genoeg gewaarschuwd, maar,’ voegde hij er vriendelijk bij, ‘ik zal in die armentuintjes het beste plaatsje uitzoeken.’

Daarop werd het heel stil.

Toen sprak de wind: ‘Nu begin ik, houd je allen gereed en morgen en overmorgen kom ik weer, want ik kan allen natuurlijk niet tegelijk meenemen.’

En - daar vloog een deel der zaadjes door de lucht. Den volgenden dag en den daaropvolgenden kregen de anderen hun beurt. Het laatst kwam de wind tot de drie zaadjes, die begeerd hadden daarheen te gaan, waar geen andere bloemen wenschten te zijn en zij toch noodig zouden wezen. Zorgzaam nam hij hen op, bijna liefkoozend, en legde ieder neer op een schamel plekje grond.

Eén dezer zaadjes ontkiemde tusschen het grind aan den kant van een weinig-betreden voetpad bij een klein, bouwvallig huisje. Zon kwam er wel een weinig, maar de grond, waarin het zijn wortels boorde, was zóó schraal, dat het bijna verhongerde. Toch groeide het en vertoonde zich over eenigen tijd een bloemknop.

In het huisje legde elken morgen een oude man een klein meisje voor

[p. 318]

het venster op een rustbed neer en dan dekte een oude vrouw het toe en gaf het te eten. En dat kleine meisje had groote blauwe oogen, die soms heel bedroefd konden kijken, vooral als zij alleen was.

De goudsbloem had dat alles al sinds lang opgemerkt en toen zij voor 't eerst haar kroon vrij in het rond spreidde, zag zij hoe de oogen van het kind begonnen te glanzen en te schitteren van blijdschap. En door het geopende venster hoorde zij een zwak stemmetje roepen: ‘Grootmoeder, kijk eens, een bloem, een goudsbloem hier voor het raam!’

De oude vrouw kwam haastig toeloopen en keek naar de plaats waar een klein vingertje heenwees.

‘Daar, grootmoeder, daar!’ en in blijde ontroering rees het kind overeind met een blos op het smalle gezichtje.

‘Die bloem is daar voor jou gegroeid, mijn liefje,’ sprak de vrouw en legde het kind weer neer. ‘Maar hoe is het mogelijk tusschen het grind. Ik zal er wat koffiedik bij brengen, dan zal zij beter kunnen groeien.’

Grootvader moest de goudsbloem ook zien en toonde zich eveneens verheugd. En toen het middag was geworden en de zon scheen en geen blaadje zich bewoog, wikkelde hij het kind in een deken en droeg haar naar buiten, dat zij de bloem van dichtbij zou kunnen zien.

Toen de goudsbloem nog een zaadje was, had zij veel vroolijke kinderen gezien; maar nu zij de blijdschap zag in de oogen van dit arme, zieke meisje, voelde zij zich gelukkiger dan ooit te voren en dacht: ‘Op de geheele wereld kon niemand mij meer noodig hebben dan dit kind.’ En de blijdschap, die was in de kinderoogen, drong door in haar hart en maakte dat zij groeide en bloeide alsof zij in de vruchtbaarste aarde stond.

Het tweede zaadje was ook tot wasdom gekomen en prijkte met enkele bloemen, die, in weerwil van al hun kleinheid en armzaligheid, de vreugde waren van een oude vrouw, die veel had geleden en nu arm en verlaten haar laatste levensdagen doorbracht.

Elke vriendelijke blik, elke blijde begroeting van de vrouw was voor de goudsbloemplant als een vergoeding voor haar opoffering. Soms echter kon een groot verlangen haar vervullen naar meer zonneschijn en om, evenals zooveel bloemen, die zij vroeger om zich heen gezien had, in vollen luister te kunnen bloeien.

[p. 319]

Eens toen zij weer zoo treurig gestemd was en verlangend naar den hemel opzag, trad de vrouw op haar toe, boog zich over haar heen en fluisterde: ‘Mijn lieve, lieve goudsbloem, God heeft je hier voor mij doen bloeien.’

En toen voelde de goudsbloem iets vochtigs neerdruppelen. Het waren de tranen van dankbaarheid der oude vrouw. En van dat oogenblik af voelde zij geen gebrek meer en verlangde niet meer naar een zonniger bestaan. Toen die tranen diep in het hart harer bloemen doordrongen, veranderden zij in warme, blijde zonnestralen. En nu wist zij, dat zij haar doel had bereikt en bloeide voor een arme, die haar meer noodig had dan iemand anders.

Het laatste der drie zaadjes, die gewenscht hadden voor een ongelukkige te kunnen bloeien, was door den wind neergelegd aan den kant van een bleekveldje, dat aan de eene zijde begrensd werd door een hooge schutting en verder door gebouwen was ingesloten. Voor één der ramen, die op het bleekveldje uitzagen, zat en schoenmaker te werken zoolang het daglicht het hem vergunde. Men kon het hem aanzien, dat hij een veelbewogen leven achter zich had en er was iets schuws in zijn blik. Nadat hij uit de gevangenis ontslagen was, duldde zijn vrouw hem weer bij zich en zij was het die de schoenen haalde en terugbracht. Hij ontweek zooveel mogelijk de menschen en kwam weinig op straat. In zijn droevig bestaan was het groen van het bleekveldje hem lief geworden en toen daar een goudsbloem haar blaadjes ontplooide, doortrilde een gevoel van blijdschap zijn borst. Die bloem bloeide daar voor hem; een innerlijke stem zeide hem dat dit zoo was. En bijna teeder was de blik, waarmede hij haar beschouwde. Hij bewerkte het plekje grond om haar heen en als hij gedurfd had, zou hij een gat in de schutting hebben gemaakt om eenige zonnestralen door te laten.

De liefde echter, waarmede hij haar verzorgde, veranderde in het hart der bloem in warme, blijde zonnestralen, zoodat deze haar gemis niet voelde en dankbaar was, dit bestaan te hebben gekozen. Zij dacht hoe treurig het leven van den man zou zijn geweest, als zij daar niet gekomen was. Niemand had haar noodiger kunnen hebben dan hij.

Toen eindelijk onze drie goudsbloemplantjes waren uitgebloeid en hun zaden rijp, kwam de wind ook tot hen en vroeg waar hij hen heen zou

[p. 320]

blazen. En allen verlangden niet anders dan om gebracht te worden op plaatsen waar het meeste behoefte aan een bloem zou zijn.

Toen werden zij verstrooid naar alle windstreken en het zou niet te tellen zijn, hoeveel menschen, die weinig vreugde in hun leven hadden, door hun groeien en bloeien werden verblijd.