Droom en Daad. Jaargang 2

[p. 19]

‘Oud en nieuw’
door Tr. Backer van Leuven

JET, heb je 't ook gelezen, wat de Scheveningsche helderziende heeft voorspeld, vroeg Ans met 'n ondeugend gezicht? Neen, zei Jet plotseling met actieve belangstelling. Toe, verteld eens wat hij heeft voorspeld? Luister kind, want jij gelooft wel in 't wonder hè? 1924 zal beter zijn dan 1923; Duitschland zal in 't nieuwe jaar z'n schuld betalen, en natuurlijk rennen de Franschen dan 't Roergebied uit. Verder zal de gulden tijdelijk zakken (dat hebben we aan Treub te danken) maar ook dat komt terecht, en - Duitschland blijft een monarchie.

Jet vond 't prachtig en was zeer benieuwd, zooals ze plechtig zei, of dit alles zou uitkomen.

Zeg Ans; ‘'t is toch wonderlijk, dat er nu eerstdaags een heel schoon jaar voor ons ligt, en dat niemand weet, wat er gebeuren gaat in zoo'n jaar.’

Weet je, wat we doen? Laten we het oude vast in gedachteh uit vieren samen. We steken de kaarsjes aan, sluiten de dikke gordijnen, en doen de overgebleven kerstblokken in den haard.

Hè ja, je bent toch 'n gezellig huisdier jij.

Ja, als je in deze donkere maanden 't licht van binnen niet brandend houdt, dan is 't al te triest.

Jet heeft een echte vrouwenaard; ze rust niet voordat 't gezellig is, en ze zit pas, als haàr sfeer in de kamer is.

Leuk, dat de hulst nog hangt hè? moeder had er wel iets op tegen, want zij zegt, dat het ongeluk brengt, als je de hulst tot na Kerstjaar laat hangen, maar 'k heb het toch zoover gewonnen, dat m'n eigen hokje mijn terrein blijft, waarop ik de lakens uit mag deelen.

Nou zegt Ans: ‘Jij deelt de lakens schoon en zachtzinnig uit, 't is je hier toevertrouwd.’

Ans vindt, dat er brood geroosterd moet worden, want dat hebben ze 't afgeoopen jaar nog weinig gedaan; dat is meer winterpret.

Dolletjes zoo'n eigen kamertje zegt Ans; 't is net of je leven dan ruimer wordt. Als je ergens heelemaal jezelf moogt zijn, dan is 't daar.

Jammer, dat Kerstmis al voorbij is! Zullen we nog eens even ruiken? geur blijft zoolang in de herinnering vindt Jet; geur is een bezit van

[p. 20]

je onderbewustzijn, waar veel aan verbonden blijft. Jet stopt een dennentak in 't haardje; zalig hè? Houdt jij ook zooveel van de Kerstdagen? Toen we klein waren hebben we ook genoten van Kerstmis. Dat komt, dat moeder er ook zooveel voor voelt. Eéns had zij zonder dat we 't wisten een heel Kerstvuur van dennenappels in den tuin gemaakt, en toen we dachten, dat de vreugde bijna ten einde was, zagen we door de gordijnen een vuurgloed in den tuin. Ons meisje had op verlangen van moeder het vuur van te voren aangestoken. Toen deed moeder de tuindeuren open, en we hebben allemaal om 't vuur gezongen. Je moèst zingen...... 'k vergeet het nooit. Het vuur knetterde en knapte, de hars siste en een heerlijke dennengeur steeg feestig op; boven ons de wijde, donkere sterrenhemel, die zoo dicht bij scheen ineèns, en dan die verlichtte omgeving met alle eìgen gezichten met eenzelfde gedachte. Hè ja, zegt Ans! jelui hebben toch wel een heel bijzonder tehuis, en 't verwondert me niets dat jelui fijn-aangelegde Willem een romanticus en idealist is.

En, dat je moeder zoo onbewust veel levens naar zich toetrekt! Zij is als een mangneet zegt tante altijd,

Jet voelt ineèns, dat Ans wel heel gevoelig voor dit alles is en wat ze wel mist allemaal.

Ja, zegt Jet peinzend. Zeg Ans, kijk nu eens in 't haardje! ik kan me zoo goed voorstellen, dat onze voorouders het vuur aanbaden!

't Is of er een levende, warme stroom door je gedachtengang gaat, die eerst alles zuivert en in herinnering brengt, en je tenslotte doezelig voor de werkelijkheid maakt. Onlangs zei iemand: ‘ik zou nooit een haardvuur in m'n werkkamer kunnen hebben, dat zou me te veel afleiden, en 'k was 't roerend met hem eens.

Ans kijkt met een gevoel van onrust op den klok; gunst 't is al half vijf! Ik moet zoo straks weg, want tante moet vanavond uit, en daarom eten we om half zes. Schenk jij nu thee en smeer de geroosterde broodjes, dan doezel ik het oude jaar vast uit. Ik weet tenminste wat 'k gehad neb, en daar was veel om dankbaar voor te zijn, wat jij, Jet?

Ja, zegt Jet plechtig, dat is zeker, maar, wat we nu in 't nieuwe jaar krijgen weet niemand. Ans stelt voor of ze samen naar den Scheveningschen helderziende zullen gaan, waarop Jet zegt, dat ze het juist zoo mooi vindt, om het niet te weten.

Een heel schoon, dik schrift, wat wij zullen vullen, maar we wachten

[p. 21]

op den Meester, die het ons zal opgeven. Is 't eigenlijk niet zoo? Niemand krijgt hetzelfde op; we hebben allen een eigen leven. Dat op zichzelf is al zoo mooi.

Jet en Ans knabbelen het geroosterde brood, drinken thee, en kijken in 't vuur. 't Laatste is misschien de meest actieve bezigheid, want beider gedachten gaan warm, bezielend her en derwaarts, ze weten niet waarheen. Alleen zegt Ans bij 't weggaan: ‘dag! tot morgen! 'k heb het heerlijk gevonden, en ga gevuld naar huis. Het uiteinde was zalig! En 't begin vraagt Jet vol animo? Dat moeten we afwachten; wèrkend en blijmoedig; ook daar, waar 't moeilijk is, juist dàn! -