Droom en Daad. Jaargang 2

[p. 9]

Rijpnacht
door A. Raven-Boelman

IN de lange, koude winternachten, als het heel stil is, dan schijnt er door de hemelvensters - de sterren - het klaarste licht. En hoe helderder het licht wordt, hoe stiller de groote donkere aarde, steeds stiller; - zeker door de groote vrede die met 't hemellicht van de sterren vloeit. En als 't dan zoo doodstil is, dan is 't, dat ook 't gezang daar hoog boven, van de engelen, hoorbaar wordt voor de aarde. Rein en teer zweeft 't aan, en 't is, als beieren ergens verre klokken. Hoog in de lucht zweeft het gezang, en ijl en fijn dringt het door tot de aarde.

De aarde luistert - en een groote dankbaarheid spreidt zich over haar. Zoo innig wordt die dankbaarheid en groot - en dan klinkt er een diepe, donkere toon op - en nog een.

Dat is de zang der aarde.

Voorzichtig en aarzelend stijgt die omhoog. Maar hoor - dadelijk

[p. 10]

nemen de engelenstemmen haar op - en zoo mengen ze zich inéén, de hemelsche stemmen en de zang der aarde.

Hoor, hoe het zacht ruischt door de lucht - alles, alles wordt er door vervuld. Het suist en het zingt boven - en het daalt af naar beneden en strijkt teeder over de aarde. En overal waar het langs strijkt, blijft iets achter - iets teers, iets wazig-wits.

Tot 't begint te dagen, en de sterren verbleeken - dan ook sterft het gezang weg, flauwer en onduidelijker worden de engelenstemmen - dan zwijgt ook de aarde - alles is stil.

Maar als de zon opstijgt, begroeten aarde en hemel elkaar in blijde verrassing: Zie dat wonder, dat geschied is! De gansche aarde is wit, tot zelfs het kleinste takje glinstert van duizenden diamantjes.

Eén blijde straling is de aarde.