Droom en Daad. Jaargang 1

[p. 190]

‘Droom en daad’
door Tr. Backer van Leuven

TOE, Wies, ga jij nu op je eigen kamertje, daar is 't zoo heerlijk koel! ik ga dan achter in den tuin, want als 'k nu niet alleen zit, krijg 'k er die repetitie heelemaal niet in.

Goed, zegt Wies, (wat heeft ze toch een prettig, opgewekt gezicht!), maar dan ook werken, meisje...

Moeder slaat vanuit de serre haar tweetal gade en zegt met 'n bemoedigend knikje tegen Lydia, dat ze nu eens flink moet aanpakken. In haar hart denkt ze: ‘als ze daar achter in den tuin zit bij de bloeiende jasmijn, dan zal er heelemaal niets van werken komen. En, daar roept ze al in verrukking: ‘Zeg, Moes, wat is nu de jasmijn schitterend! Zou dat van de warmte komen? net heele groote sterren!

't Is hier zalig, Moes, met al die groote boomen; zoo stil, en zoo... vertrouwelijk.’

‘Zeg Lyd’, roept Wies boven uit 't raam: ‘Is dat nu werken? dat wordt weer droomen, meisjelief’. Lydia voelt zelf wel, hoe zwaar de dàad weer weegt: de dagelijksche strijd!

Die goede lieve moes heeft al zoo dikwijls gezegd: ‘Je moet jezelf dwingen aan den eenen kant, en vergeten aan den anderen kant, anders wordt het niets’. -

Ze weet het zelf zoo heel goed. Hè, als je nu maar eens deed, wat je mòest, dan was je lang zoo moe niet, en niet zoo slap... Wies had altijd veel meer pret; ze was veel eerder klaar, had veel meer tijd voor alles en dèed veel meer. Hè, wat is 't warm! maar, 't zal hier wel gauw koel worden. De zon is al bijna weg en wat gaat hij gloeiend onder, net een tomaat.

Wel heerlijk zijn de avonden, al is de dag ook onverdragelijk geweest met z'n brandende zon. Wat ruikt het nu groen! hè, ik denk aan hooibergen en kruizemunt, aan koeien die met de pooten in den sloot staan, en aan vacantie!!

Wanneer is dat? nog een week of vier. Gelukkig, dan kan 'k eens doen wat 'k wil. Ik ga een massa boeken lezen; hè ja, en veel muziek maken.

Zij neuriede allerlei melodieën en genoot van de stilte... heerlijk zoo met jezelf te mogen zijn!

Wies heeft boven met inspanning even gauw gedaan wat mòest; zij stapelt hare boeken op een hoopje, glijdt de trap af... zoo is ze gauw beneden.

Dag Moes! 'k ga zalig zwemmen. Lyd, ga je mee?

[p. 191]

Met 'n schokje van schrik bedenkt ze, dat ze nog niets gedàan heeft. Met een energiek aanloopje neemt ze haar huiswerkboekje, en kijkt, hoeveel bladzijden de repetitie is. Hopeloos gewoon, dat krijg 'k er nooit in.

Dapper dwingt ze zich met de vingers in de ooren, om nu eens flink op te schieten. Bert, die onstuimig met z'n fiets de tuinpoort binnenrolt, vraagt of ze ook watten in haar neus wil, dan kan ze ook niet ruiken.

Heerlijk gezwommen zeg! Je moet nu òf 's morgens heel vroeg, òf als de zon onder is.

Wies kwam net, toen ik wegging.

Waren er veel? vroeg Lydia met belangstelling.

O jé, jou heele klas bijna. Waarom ga jij niet?

'k Geef niet zooveel om zwemmen, en 'k heb repetitie. 'k Ben er heelemaal uit! Àls je er ooit ìn was riep Bert onder het weggaan. Hij zag moeder in de open serre met het theeblad zitten, en had razende trek, zooals Bert altijd zegt. Hè Bert, breng jij even een kopje thee bij Lydia en tot hulp en troost ook een schoteltje aardbeien.

Is dat tot belooning voor haar niet-werken?

Neen, dat is een stèuntje.

Wacht, denkt Bert, 'k heb een ander steuntje en meteen legde hij een dichtgevouwen kalenderblaadje op 't schoteltje, en verdween.

Moeder moet eens even controleeren daar achter in den tuin.

Lydia, werk je nu? Ja, ik zat net in de houding, toen Bert binnenstormde straks en dan ben 'k er direct weer uit.

Lydia vouwt het blaadje open ‘Berts steun’ en aandachtig leest ze: ‘Genie is de kunst, om zich voortdurend in te spannen.’

Moeder vraagt, of 't mooi is?

Ja, hèel mooi, leest u maar.

Zachtjes glijdt moeder in den gemakkelijken stoel onder de bloeiende jasmijn. Ja, dat is een heel mooie gedachte van Carlyle; opvoedkundig van onzen nuchteren Bert om deze voor jou te bewaren.

‘Zich vóórtdurend inspannen, en dan deze geweldige daad aan mijn droomend meisje!

Wat heeft moeder toch 'n warme, begrijpende stem denkt Lydia!

Als je wakker wordt in deze wereld, dan zal je nog heel wat meer moeite krijgen, dan een slecht rapport, een boozen vader, en een verdrietige moeder. Je zult als je niet verandert altijd m'n kleine, domme meisje blijven, die alles goed bedoelt, graag liefde gèeft, muziek maakt, heel mooie dingen denkt enz.

[p. 192]

enz. Maar - wil dit waarde hebben, dan mag je wel droomen, maar als de dàad er niet op volgt loopt dit alles uit op verdriet, en kind, God gaf je vele gaven, maar de kracht om dit alles te gebruiken moet van jou komen. Droomen wordt anders òf dom vasthouden, òf slap laten gaan en de daad is juist kracht tot heilig doen. Als we iets heel moois droomen worden we ook met leege handen wakker en een teleurgesteld gevoel.

Zòo zal 't gaan, als jij je niet dwingt om uit den droom fiksch op te staan, en aan te pakken, wat mòet.

Hier heb je een kus, omdat 'k zooveel van je houd, en wil 'k je eens heel stil wat zeggen? Bert en Wies droomen niet, en dòen, maar als jij tot de daad komt, dan kan je veel meer dan zij.

Rustig stond moeder op... en als een kracht voelde Lydia haar stille sterkte, die altijd dèed, ook al schrijnde er iets binnenin haar, en ook al kostte het haar ‘het breken van den wonderstaf’, waar zij bijna niet buiten kon leven, maar die het haar ook zoo vaak moeilijk had gemaakt evenals haar meisje. En zij herinnerde zich nog uur en dag, waarop een heel groot verdriet haar deed begrijpen, dat we aan onzen aard niet ten gronde mogen gaan, en waarop zij fier en zeker in zichzelf brak wat mòest.

Lydia, die zoo zeldzaam een was met hare moeder slikte het stuk weg, wat in haar keel zat, en met hare tranen vulde zij bijna de witte sterren van de jasmijn, die zij als 't ware indronk.

Zij hield zoo heel veel van bloemen, van muziek, en lieve menschen, en van haar eigen kringetje, waar ze zelf in verloren ging soms.

Inèens hoorde ze de woorden uit de preek van den vorigen Zondag; de stem van den dominé, waarmee hij zei: ‘Het meest belangrijke oogenblik is het heden’ - tòen had ze de waarheid al gevòeld, maar nu belèefde ze haar.

Zij behoefde heelemaal niet mèer te zijn dan Bert en Wies, maar altijd hun mìndere, dat hoefde niet en met den sterken kant van heel haar zijn pakte ze boeken en schriften slordig samen en sloot zich op in haar kleine warme kamertje, om te werken.