Droom en Daad. Jaargang 1

[p. 185]

De vleermuis, de slang en de wind
Een Madoereesch sprookje door P. van Schilfgaarde

DIT is het verhaal, waaruit ge lezen kunt, waarom de vleermuis in haar slaap aan de boomen hangt met den kop naar beneden, en waarom zij zoo gaarne huist in het opgerolde, nog niet geheel ontplooide blad van de pisang.

Toen de wereld was geschapen en God, de Heer, aan alle dieren een bepaalde bestemming gegeven had, ging de Vleermuis eens naar het verblijf van den Heer. Zij klopte aan de hemelpoort. ‘Wie is daar?’ vroeg de Heer, en de vleermuis antwoordde: ‘Ik, o Heer, de Vleermuis!’ ‘En welke reden voert u tot mij?’ vroeg daarop de Heer. Nu bad de Vleermuis of de Heer haar vergunning wilde geven de menschen te beschermen en te helpen. ‘Want de mensch kweekt de vruchten,’ zoo sprak zij, ‘welke mij tot voedsel dienen. Wanneer de mensch het nu af mocht leggen tegen andere dieren, dan vrees ik, dat ook mijn geslacht ten onder zal gaan; wij zouden allen ellendig van honger omkomen.’ De Heer voelde medelijden met de bezorgde Vleermuis en sprak: ‘Uw verzoek zij ingewilligd.’

Nu hoorde, die alles hoort, de heimlijke Slang, dat de Vleermuis bij den Heer op bezoek was geweest. Terstond trok zij op, hemelwaarts en klopte aan de zware poort. ‘Wie is daar?’ riep de Heer. De Slang antwoordde: ‘Ik Heer, de Slang’. ‘En wat brengt u hier?’ ‘Och Heer,’ klonk het fluisterend, ‘zoo gaarne bezat ik voeten om vlugger te kunnen gaan.’ De Heer keek stil voor zich heen en zei langzaam: ‘Ga eerst terug naar uw woning, slang: over uw verzoek moet ik nadenken.’

Nauwelijks had de Vleermuis, die steeds op haar hoede is, vernomen, dat de Slang een bezoek bij den Heer had gebracht, of ten tweeden male toog zij ten hemel en liet zij den zwaren klopper vallen op de poort. Zij werd binnengelaten en sprak: ‘Daareven hoorde ik, o Heer, dat de Slang bij u op bezoek is geweest. Dit maakt mijn hart ongerust; zeg mij toch, bid ik u, wat kwam zij doen?’ ‘Zij kwam mij voeten vragen,’ gaf de Heer welwillend ten antwoord; ‘want haar schuifelende gang was haar te langzaam.’ Toen riep de vleermuis verschrikt: ‘O ramp! Sta haar verzoek niet toe; ik smeek het u, o Heer! De Slang is valsch en haat den mensch. Zij zal haar vlugge voeten slechts gebruiken om de menschen, die de pisang kweeken, waarvan ik met mijn kinderen leef, te verdelgen.’ ‘Zoo,’ sprak nadenkend de Heer,

[p. 186]

‘dat wist ik niet! Als dat zoo is, zal ik de slang zeker geen voeten schenken en moet zij maar altijd moeizaam blijven schuifelen.’

Verheugd keerde de vleermuis terug. Maar de listige slang wist weldra de toedracht, zij werd woedend en zwol van kwaadheid, en toen zij de vleermuis ontmoette, siste zij haar toe: ‘Pas op, vleermuis; ik dank het jou, dat ik geen voeten krijg? Welnu; ik zal jou en je jongen vervolgen, waar ik je vind en niet rusten, voor ik je geheele geslacht heb uitgeroeid!’ ‘Werkelijk?’ spotte de vleermuis; ‘probeer wat je kunt. Ik en mijn kinderen, wij zullen voortaan als wij slapen willen in de boomen gaan hangen met het hoofd omlaag! Onze oogen zullen je tijdig zien aankomen; probeer, wat je kunt!’ Schuimend van woede schuifelde de slang weg. Zij ontmoette den Wind en beklaagde zich bitter over het gedrag van de vleermuis. ‘Wacht,’ zei de Wind; ‘ik zal je wel helpen.’ En de Wind vloog op en rende naar de hemelpoort en schudde aan den klopper. ‘Wie is daar toch,’ vroeg wederom de Heer. ‘Ik Heer, de Wind!’ ‘En waartoe komt ge me storen?’ De Heer was boos, omdat hij zoo vaak werd lastig gevallen in zijn drukke besognes. ‘Och Heer,’ suizelde de Wind; ‘geef mij toch een huis! Ik ben een moede zwerver zonder woning en het eeuwig zoeken maakt mij zwak.’ ‘Zoo,’ sprak de Heer peinzend; ‘daar moet ik eerst eens over nadenken; tot zoolang moet ge maar blijven zwerven.’

De Wind zakte af; maar zijn bezoek aan den Hemel werd ruchtbaar en de steeds angstige Vleermuis kreeg achterdocht. Ten derden male toog zij ter reize vol spanning, en wederom dreunde de klopper op de hemelpoort. ‘Houdt het nooit op,’ riep geërgerd de Heer; ‘wie is daar?’ ‘Het is niemand dan ik, Heer; de kleine vleermuis,’ klonk schuchter het antwoord. ‘Nu, wat wilt ge dan?’ ‘Och, mijn lieve Heer; men vertelde, dat de snelle Wind U bezocht; dat kan niets goeds beduiden; och, zeg mij toch, wat hij kwam doen?’ ‘Wel, hij klaagde over zijn dakloos zwerven en kwam mij vragen om een eigen huis. Ik heb hem voorloopig teruggezonden.’ De vleermuis zag het gevaar in en zeide haastig: ‘O Heer, geef hem geen woning! Hij zou nooit aan kracht verliezen en, onweerstaanbaar, zich tegen de menschen keeren; hun huizen en hun pisangplanten zou hij wegblazen! Hij heeft de Slang beloofd haar tegen de menschen te zullen helpen! “Oo!” zei de Heer langgerekt en als voor zich heen; dat wist ik niet; als dat waar is, schenk ik den Wind zeker geen woning en moet hij rusteloos blijven zwerven en zoeken! “Heb dank, goede Heer!” en blijgezind nam de vleermuis afscheid.

De Wind, die overal komt, hoorde spoedig van dit bezoek, en de eerste

[p. 187]

maal, dat hij de Vleermuis ontmoette, blies hij: “Ha, jij vleermuis, jij stokebrand; door jou heb ik een vaste woning verbeurd! Wacht maar, ik zal jou en je kinderen zoo lang plagen en doen tuimelen op mijn adem, tot er geen plekje ter wereld meer is, waar je rustig leven kunt?” “Werkelijk?” klonk luchtig het spottend antwoord; probeer het maar, heer Wind! Maar ik kruip met mijn kinderen in het opgerolde blad van de pisang-plant. Schud dan maar zoo hard je kunt; je zult ons niet deren!’

Sedert dien is de vleermuis de trouwe vriend gebleven der menschen. Zij eet hun vruchten; als zij slaapt hangt ze met den kop omlaag aan hun boomen; en het opgerolde, nog niet ontplooide blad van de pisang-plant is haar en haar kinderen een veilige wijkplaats. Uit dank vangt zij 's nachts de lastige muggen en vliegen en andere insecten, die met hun gonzen- en steken den slaap der menschen komen storen.

Bondowoso.