Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 158

[p. 766]

Blauwe hemel
Kreek Daey Ouwens

Als alles eens ophield... als iedereen,
van wie ik uit plichtsbesef houd, plots
zou sterven... als ik eindelijk
eens alleen was... ‘Hoor je de bel niet?’
vraagt mevrouw Danie. ‘Waarom hoor je
de bel niet?’ Ik ga naar de voordeur. Zonder
me te haasten. Ik moet mezelf oppompen.

Wat maakt het uit wat ik doe.
Vraag me wat ik denk.

*

Gisteren viel plotseling het licht uit.
Op de tast zocht ik naar een kaars. Lucifers.
Mevrouw Danie kwam dicht bij me zitten.
Omdat het licht niet terugkwam, en
het kaarsvlammetje zo beefde, wilde ik
zeggen dat ik niet gelukkig ben. Voordat
ik een woord kon uitbrengen sprongen
de lichten weer aan. We bleven daar zitten.
Dicht bij elkaar. Deels uit eenzaamheid.
Deels uit wellevendheid.

Dat er geen hoop is. Is dat liefde?

*

Gisteren volgde ik u naar uw huis.
Ik wachtte totdat u naar binnen was
gegaan, ik wachtte daar een hele tijd,
u stond voor het raam, u keek
in mijn richting, maar u zag me niet. U zag
alleen de straat. Mevrouw Danie schept
soep op in borden. Heeft u ooit
uw gezicht weerspiegeld gezien
in een lepel? Zo'n vorm heeft toch bijna
niemand!

[p. 767]

 

*

 

 

 

Dat het verkeerde geluk voorbijkomt,

 

Larissa. Het geluk, dat niets waard is

 

in de ogen van anderen. Zich mooi

 

aankleden, zichzelf vermaken, dat zijn

 

aardigheden. Jezelf handhaven in een

 

verkeerd geluk, daar tellen andere dingen.

 

Twee weken na de dood van het kind

 

ging ik voor het eerst naar een bordeel.

 

Het was een warme dag. Ik werd naar het park

 

toe getrokken. Ik ging met mijn gezicht

 

in het gras liggen, ik wilde daar

 

zo verschrikkelijk graag onverschillig

 

blijven liggen, maar alles in mij was

 

in beweging. Ik dacht aan de vrouw,

 

met wie ik was. Ik wilde in slaap vallen

 

op haar buik, maar daarvoor was geen tijd.

 

 

 

*

 

 

 

Twee bevroren meeuwen buiten op het terras.

 

Twee levende wezens. Tweemaal ik!

 

 

 

*

 

 

 

Klik. We draaien. We vallen. We vallen.

 

We zitten. We kijken. Omdat we het nooit

 

eens worden over de mensen buiten, zijn we

 

opgehouden met gissen. Of ze in een vierkant

 

lopen, of in een cirkel, je kent ze niet.

 

En wat zie je helemaal, als je naar ze kijkt?

 

Dat ze soms voorbijkomen

 

alsof ze pijn hebben, dat heeft met

 

hun voeten niets te maken. Het heeft zelfs

 

met hen niets te maken. Gisteren zag ik

 

een dode krab. Hij lag op zijn rug, zo

 

teer en zo bleek, dat ik in tranen uitbarstte.

 

De krab ontroerde mij, Larissa.

 

Alles ontroert mij. De scheve pannen op

 

het dak. Het kinderspeldje in de haren

 

van mevrouw Danie. Ik zit tot aan

 

mijn strot vol met ontroering. Ik zou

 

iets anders willen voelen!

[p. 768]

 

*

 

 

 

Er zijn dagen, Larissa, waarop het licht

 

geen enkele rol speelt. Dan weet je niet

 

waar je het zoeken moet. Dan is de adem

 

zwaar in je mond. Dan overvalt je

 

een dwangmatige behoefte alles wat je ziet

 

te tellen. De stenen op het terras.

 

De uitgebloeide anemonen. De strepen

 

op het behang. Mijn mama telde de luizen

 

op mijn hoofd. Bij de grote luizen kraakte

 

de dood. Bij de kleine bleef hij stom. Ze telde

 

alleen de luizen die kraakten. Vanochtend

 

mevrouw Danie, die zei: ‘Wat had je nu weer

 

vannacht?’ Ik schoof mijn stoel naar voren,

 

ik zei: ‘Niets. Ik had niets. Gewoon

 

een beetje onrustig.’ Het is niets bijzonders,

 

Larissa, dat we samen naar buiten kijken.

 

Ook naar de deur of de vloer kijken we tegelijk.

 

Of ik naar mijn vingers, en mevrouw Danie

 

naar het raam. Als je elkaar voortdurend

 

aankijkt word je moe. ‘Je moet gewoon

 

iets leuks gaan doen’, zegt ze. ‘Straks.

 

Als het lente is.’ De zon maakt strepen

 

op de muur. Als hij het bovenste gedeelte raakt

 

is het wham! 10 uur. Bij het bereiken

 

van de deur zal het gauw donker zijn.

 

 

 

*

 

 

 

De dood in de zon als meisje.

 

 

 

*

 

 

 

De pijn.

 

 

 

Meneer en mevrouw Danie gaan naast elkaar

 

liggen in bed. Ze kijken in het donker.

 

Het donker vertoont zo lang ze kijken

 

een stille pijn. Dat is de pijn van binnen.

 

De pijn ligt in het midden van het bed,

 

niet aan de rand. De pijn heeft zo veel

 

kleren aan, dat hij over de stoel hangt.

 

De pijn is naakt. Houdt de kleren

 

in zijn handen. Het zijn de kleren van het kind.

[p. 769]

 

*

 

 

 

Er is een deur, waar de hemel je blik

 

afsluit. Daar is een leegheid, die

 

dagelijks opstijgt. Die met de blik

 

vooruit voor je eigen hoofd het huis

 

binnengaat. En in het huis blijft.

 

Totdat er tussen deur en deur weer

 

een dag voorbij is.

 

 

 

In de naam van de herinnering.

 

In de naam van alles, wat verloren is.

 

Vader moeder kind amen.

 

 

 

Twee bomen groeien in elkaar,

 

en één boom staat alleen.

 

 

 

In de stilte en de kou

 

maakt mevrouw Danie een tuin.

 

 

 

*

 

 

 

Pas op met liefde. Ze bloedt!

 

 

 

*

 

 

 

Klik. We draaien. We vallen. We staan op.

 

We zijn samen. Soms zeg ik: ‘Neem mij niet

 

kwalijk!’ Na een paar minuten zeg ik: ‘Neem

 

mij niet kwalijk...’ We eten. We zitten.

 

We slapen. Mevrouw Danie gaat het eerst

 

naar boven. De trap kraakt onder haar stappen.

 

Ik doe het licht uit. Ik ga terug naar

 

mijn kamer. Ik ga langzaam, om de dingen

 

in mijn hoofd niet door elkaar te halen.