Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 158

[p. 93]

In dit Siberië
Erik Spinoy

Je hebt het zelf gezocht

Bij nacht en maan en ijzel dwalend door de natte bossen ziet hij toch niet één
wild zwijn. Des biches, met van die warme notenbruine ogen, of des renards, een
enkele vos. Hij speurt en speurt en speurt, maar ziet helaas niet één wild zwijn.

IJsblauw zoals de marmeren ogen zijn van Liesbeth Homans, ijsblauw - en dat is
weer zoals een onder een onmenselijke druk gezette eeuwenoude gletsjerbult.
(Uit een doorgaans zeer goed ingelichte bron:) ‘Het zal hier weer gaan stuiven.’

[p. 94]

Een speling van het lot

Eerst maak ik dus een powerpoint, ik maak er nog een en dan ook nog een derde.
De achtergrondkleur is, zo wijzen onderzoekingen uit, niet zonder een verband
met windsnelheid en vederlichte mist, aantal graden, mist die aanvriest, enzovoorts.

Het is geen weer om er een Megan Fox door te jagen. Deze schone van Franse, Ierse
en Indiaanse afkomst buigt zich nu al jaren over de problemen der migratie en
de nikab. Nu stemt ze, woedend en bijzonder nukkig, met de twee bevallige voeten.

[p. 95]

Ik doe alles zelf

Veertig ogen grazen op een scherm gevuld met software voor vernuftiger lezen met
ter rechterzij een wild katoenig lijkenbleek gedwarrel. Nooit was het stiller, warmte
droogt het keelgat uit en al het sap en alle Chaudfontaines zijn alweer uren op.

Stookolie! Omdat die rommel bij min twintig stijf gaat staan als was of paraffine valt
in dit Siberië de verwarming uit. De kou slaat op de deur en walst de
living in en alle mensen hurken in een hoek en vallen vredig dan in slaap. Truste!

[p. 96]

#veganisme

Gewoonlijk kauw ik zacht op ze (alexandrijntjes), uitgenomen in de maanden
met een r. Waar liet ik weer mijn digitale klasdagboek? Ik zwijg. Ik zwijg. Ik zwijg.
(Heel ritmisch, en precies daarom: een enkele antimetrie, hier aan het eind.)

Potlood en een kogelpen, alleen papier ontbreekt. Wat is dat duckling-geel, de aller-
allereerste krokus van het jaar misschien? Drie lange winterweken nog,
dan ga ik lijdzaam maar ook hoopvol onder het mes, nou ja: de laser om precies te zijn.

[p. 97]

[p. 98]

[p. 99]

[p. 100]

[p. 101]

[p. 102]

[p. 103]

Zie ik je nog?

Weer breekt een ijsberg weg met een gekraak dat oor-ver-do-vend pijnlijk is,
dus met een tergend traag gekraak. Weer, opnieuw, alweer, weeral (niet-algemeen):
daar is opeens herhalingsdwang. Hier is die dwang dus. Is hij dus andermaal.

November en de tijgerkat neemt weer in omvang toe. Waar deze al te magere man
half op de tuinbank lag: wat late zon op zijnen baard. De buxus had hij tot volmaakte
groene biljartbal gesnoeid. Dat irritante zwijgen keert, onstuitbaar, telkens terug.