Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 158

[p. 52]

Heer van overleving
Atte Jongstra

[bij de zwijnenkop]

Zwijn, niet der jacht ontkomen. Inborstelijk
uitgehijgd naar lucht en aan mijn muur beland.
Ik was het die oog in oog met U stond. Sneeuw,
U weet het nog. Hele huisgezin erbij, getuige
vrouw en biggen. U had geen kans, 't was pijnlijk.
Heb U uit Uw eigen midden weggeschoten.

Nu hangt precies in 't midden van mijn huis
in 't balkenkruis wat er van U rest. Ik was het -
niemand anders - die U aan de houten plank
te spijkeren wist. Ik was het, Zwijn!

Peper, tijm, goede vette boter om te braden.
Zout. Heb Uw corpus opgevreten, Uw
achterkant verdwenen, menselijk toch? Dat
wij onze buit verorberen weten.

Over zwijnenruggen heen. Wij weten waar
wij moeten gaan.

[p. 53]

[bij de lege leren jas]

En dat U, Zwijn! Dat U, Here, onze noodzaak kent.
Dat wij over lijken moeten, om niet ons eigen
corpus hoeven over klimmen.
Elk maal als ik naar het Hout, het Hout van
balken kijk dat mij van de hemel scheidt
denk ik: dat U daar in die witte wereld de
wegen van mijn jacht te kruisen dacht...
Dank! Aan U het offer, ten bate van mijn
overleving. U moest eraan.

Wat er zonder U van mij geworden was?
Een lege jas.

Kijk weer omhoog. Uw Zwijnenkop. Och,
Heer van overleving!

[p. 54]

[p. 55]

[p. 56]

[p. 57]

[p. 58]

[p. 59]

[p. 60]

[p. 61]

[p. 62]

[p. 63]

[p. 64]

[p. 65]

[p. 66]

[p. 67]

[p. 68]