Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 157

[p. 443]

Gedichten
Tom van de Voorde

Onnatuurlijke vijanden

Een plan in de vorm
van een plattegrond
van het Kremlin

*

Een bijna drijvend eiland,
een meeuw die dat bevestigt
en heel veel staal

*

Strafpleiters
tegen toevallig fatsoen

*

Iets als de enige waarheid
die een natie bezingt
en gezond houdt

*

Duizenden kabels
of een kapotte boodschappentas

*

Boven de daken
tellen speurders kranten, soldaten
kloppend tegen raamtextiel

[p. 444]

 

*

 

 

 

voorlichters, voorzichtig

 

 

 

*

 

 

 

In de palm van mijn hand

 

een lijst die landen opsomt

 

waar het al licht is

 

 

 

*

 

 

 

en verdoezelde burgers

 

die zingen, willens nillens

 

 

 

*

 

 

 

worden blootgesteld

 

 

 

*

 

 

 

en dit, en dit, en dit

[p. 445]

Feiten om een blinde drift

We beleven een reactionair moment,
bundelen krachten
en kijken naar drijvende cirkels,

rechtop zittende doden
in ovens
vol deinende zwam.

Een weinig lawaai of mimiek,
kindermuziek.
Gisteren verdampt me een zorg.

Wachters verjagen fazanten,
verslaan een brij boomstammen
en de jacht op albinisme.

Een nieuw lijk, een sierlijke vlaag
van wantrouwen en wind.

Onderhand luisteren we
naar een zeldzame woordvoerder,

voor vallende huid
op de vlucht.

[p. 446]

 

Een goudzoeker legt me uit

 

waaraan je een trap herkent, spelt

 

 

 

me de naam van een bergdorp,

 

in de vorige eeuw nog vakantieoord,

 

 

 

dat vol onzekere steigers zou liggen.

 

Zodra ik dat laatste begrepen heb,

 

 

 

scheert ze zich kaal,

 

een beetje maar, linksboven

 

 

 

haar voorhoofd, springt op een vlot

 

waarvan het bouwjaar onbekend is.

[p. 447]

 

Toen onschuld nog jong was

 

 

 

volgden de huizen valleien

 

 

 

als ijsvelden de smekende sneeuw

 

 

 

in water of zout bevroren zeesterren

 

 

 

hun traagste greep

 

 

 

klonk als krijt van een winter

 

 

 

op het droge

 

 

 

zagen keramische dansers

 

 

 

de bodem bedreigen

 

 

 

met hout en schouderkleren

 

 

 

en wij weefden als aandenken

 

 

 

een deken, langwerpige manden

 

 

 

voor doden en nimmer gestolen kleuren

 

 

 

als een tapijt zonder verhaal

 

 

 

of voorliefde voor slijtvaste bloemen.

[p. 448]

 

We vouwen oud geld en laten

 

de doden betalen, bevestigen

 

 

 

doeken, drogen tapijten

 

en graven naar zand.

 

 

 

Hoeveel kleur verbeurt ons

 

wonen, tot vervulling

 

 

 

van een stuurloze zee.

 

Honden veinzen slogans

 

 

 

en tellen plooien

 

voor ongeschikte slachtoffers.

 

 

 

Hier staan we dan,

 

in berken vrede wit

 

 

 

iets anders dan latent

 

benullig op het strand.