Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 157

[p. 365]

Gedichten
Leo Vroman

Dubbeldrang

Ik schrijf uit een tweelingsverlangen,
niet van zichzelf te scheiden:
ik wil een idee in woorden vangen
en als gedicht weer bevrijden.

Zo denk ik aan verre vrouwen
(en het rijm zal mij leiden)
die verdrietig opgevouwen
door vuisten, stenen en zo voort
zorgvuldig en geduldig
worden vermoord.
Dat rijmt wel aardig maar
verdomme het is waar.
Niet mijn schuld.

Een albatros boven een Zuiderzee
zeilde met de golven mee
weg van zijn beminde,
100 dagen, 2, 300
om god weet wat te vinden
en toen door liefde overdonderd
zeilde hij terug naar haar.
Ook dat is waarschijnlijk waar.

[p. 366]

 

Een wasbeer had een mier gegeten

 

omdat die haar eerst had gebeten.

 

Die smaakte zuur en korrelig maar

 

bovendien was dat niet waar

 

hoewel het rijmde. Daar.

 

 

 

Waar ging Feniks gisteren heen?

 

De vlammen weken niet uiteen

 

maar ze krompen tot de as

 

die zij vanmorgen was.

 

 

 

Zo voltooit zich het verdriet

 

al rijmt het niet.

Fort Worth, 6 juni 2011

[p. 367]

Echt gisteravond gebeurd

Wij zaten gewoon naast elkaar
en keken als altijd naar de tv
toen ik plotseling merkte: Nee,
dat is allemaal niet waar,

ik ben op een vreemde planeet
waar mijn vrienden mij achterlieten
en voor zover ik weet
zit ik eenzaam op visite.

Tegenover mij stond een lijst
waar een landschap in werd gereisd,
en waaruit tot overmaat
raar werd gepraat.

En ineens was dat weer niet waar
en we zaten opnieuw naast elkaar.

Wel blijft mij een bepaald
gevoel van onzekerheid:
wordt het niet langzaamaan tijd
dat ik word opgehaald?

Fort Worth, 25 juli 2011

[p. 368]

Het meisje

Het schoolkind was al vijftien jaar
en grotendeels gewoon,
behalve niet erg mooi, maar
prachtig, ja, beeldschoon,

en zij begon te veranderen:
zij droomde als ze sliep
lang en gevaarlijk diep,
dieper dan anderen.

Na een paar weken wist ze pas
hoe ver ze ging van huis,
en dat het kalmerende gebruis
de branding was.

Terwijl ze naar beneden gleed
voelde ze bed noch vloer
en wist zich maagdelijk bekleed
met schubben van parelmoer,

ook haar buikje en vandaar
raakte er iets verdwenen:
haar twee mooie benen
konden niet meer uit elkaar.

Ze had al vele nachten
niet meer gedronken

[p. 369]

 

maar zocht nu woorden en gedachten

 

die naar water klonken.

 

 

 

Dieper, en de branding kreeg

 

een doffere stem.

 

Zij luisterde nog stil naar hem

 

tot ook hij zweeg.

 

 

 

Er was een wereld hier beneden

 

waar alles was vertraagd

 

en waarin de gestaarte maagd

 

wegzwom van haar verleden.

 

 

 

Zij gleed langs bossen bloedkoraal,

 

met vissen, grotten binnen

 

op zoek naar mening en moraal

 

en andere meerminnen.

 

 

 

Ach wat zo onsterfelijk lijkt

 

zal ook met haar gebeuren;

 

de zee straks met haar vlees verrijkt

 

zal voortaan naar haar geuren.

 

 

 

PS

 

 

 

Daar is nog vele jaren

 

het golven van haar haren

 

maar zij zelf werd sindsdien

 

door hen die wakker waren

 

nooit meer gezien.

 

 

 

Fort Worth, 10 juli 2011

[p. 370]

Moment en haar momenten

Er was een keer een klein moment

dat wou zo vreselijk groot,

maar bleef geweldig onbekend

tot na haar dood.

En haar dochter, ook al zwanger,

wou graag mooier en ook langer,

en haar dochter, ook al zwanger,

wou graag mooier en ook langer,

en haar dochter, ook al zwanger,
wou graag mooier en ook langer,

en zo meer, en zo meer,

ongeveer

tweeduizend keer.

Het stel werd later teruggevonden

en toen moeiteloos erkend

als de laatste kwart seconde

vóór het Vreselijk Moment.

Moraal:
Ook al moet je nog zo klein,
je schaduw mag best langer zijn.

Fort Worth, 21 juni 2011