Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 157

[p. 45]

Over bronvermelding
Koen Peeters

Nee, er bestaat géén goddelijke, marmergrijze schrijver boven ons
waarvan wij-de-schrijvertjes slechts een schaduw mogen spelen.
Er is geen Schrijver, er is Niemand daar en
nooit kijkt Die in een spiegel ons aan. Zijn beeld
is duizend keer meer gebroken, diffuser, bleker

dan dat. Ook veel rommeliger.

Het gebeurt eerder zo: wij scheren rakelings langs anderen
die ons hun verhaal vertellen. En het vuile werk doen

wij-de-schrijvers, maar de anderen

dwingen ons te noteren. Het is niet duidelijk

of wij die mensen zoeken, of trekken zij ons aan? Ik denk
het laatste: misschien is het het verhaal zelf dat zich opdringt.
Het Verhaal. En het enige wat wij doen is

noteren. Nee, er is geen Grote Marmergrijze schrijver

want dat zou te mooi zijn: zoals alles bij Nabokov.

Maar net als de wereldschrijver-en-beroemde-banneling
roer ik in de feiten en verhalen, en terwijl ik me ermee inzeep,
ontstaat een roman. (Het is een vak als een ander.)
Deze gelei van gesprekken, verhalen: enkele
beweeglijke kristallen blijven daarvan over,
het knippert alsof het knipoogt.

[p. 46]

 

En vooral wonderlijk vind ik het als verhalen vermomd

 

zijn als persoonlijke levens. Laat ik maar meteen namen noemen

 

van mensen die ik sprak: Marc H., Danielle D.,

 

Jeannette M., Providence K., Claudia A., Antoine N.,

 

Gaspard M., Gaudance N.

 

Hun verhalen zogen me op, en als ze foute,

 

gruwelijke dingen vertelden, gaf ik hen gelijk

 

ik discussieerde niet noch corrigeerde

 

ik vulde gewoon de stilte met geduldig schrijven.

 

Een gummi speelballetje in hun handen.

 

Ze dankten me voor de interesse, en ik dacht nog:

 

 

 

Zie mij hier schrijven.

 

 

 

Ik kwam steeds dichter. Daarna vertelden mensen me

 

hun geheimen. Ze vertelden me die indien ik die niet

 

verder vertelde, maar

 

controleerden zij mijn betrouwbaarheid,

 

moest het geheim uit zichzelf gedeeld om te overleven,

 

was het gewoon omdat ik er indiscreet naar vroeg,

 

of omdat het ogenblik onbewaakt was?

 

Ik-de-schrijver viel plots stil, wilde niemand

 

kwetsen door het geheim te onthullen.

 

want iedereen is kwetsbaar, zeker gekwetsten en

 

ik kon of mocht niets meer noteren als ik bij hen was.

 

 

 

De vraag is alleen: van wie is nu het gezegde in mijn schrift?

 

Hoe maak je van de mensen personages en is dit stelen,

 

mogen we stelen en hoe en kunnen we

 

namen veranderen, de originele namenlijst deponeren

 

op een geheime plek of in voorwoord of nawoord

 

mensen diffuus maar hartelijk bedanken

 

of de namen behouden en de woorden aan een ander toeschrijven

 

correcties aanbrengen, mensen tegen zichzelf

 

beschermen en woorden weglaten en mensen weglaten

 

en zeggen dat elke gelijkenis met werkelijke personen

 

toevallig is wegens disclaimer of juist de namen

 

behouden, en de tekst voorleggen

 

ter goedkeuring en aanpassen indien nodig

 

of toch de namen schrappen,

 

en spreken over een groep, bijvoorbeeld ‘sommigen’.