Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 156

[p. 381]

Atte Jongstra
Aan tafel.
Conversatie, vleselijk

Dit gesprek, even onbeteekenend als hoffelijk, werd slechts gevoerd omdat stilzwijgen onbeleefd zou zijn geweest.
P. van Limburg Brouwer

JAN:

Heren houwers, vriendelijke Kruissoldaten! Sedert ons laatste gesprek genoot ik persoonlijk verkeer noch omgang in verbum. God kan met de mensen converseren waar hij wil en wanneer. Een prater als ik is soms geboden beenloos te blijven, zelf te scrupuleus om mijn mes te presenteren. Ik zeg voorwaar: zo blijft het vlees ongeslagen! Here, och! Zenig deze spijzen!

[p. 382]

PIET:

Het rondomliggende vlees is allemaal veel te verwijderd om eens flink in vrijer gebruik of kutcommercie conversatie mee te houden, zoals vroeger inzonderheid (al dan niet voorafgegaan door vleselijk enzovoort) in toepassing op worst en lendenlap. Proost!

DIRK:

Gezegend zij het vlees! Geef de patatten even door ...

PIET:

Heb ik getrouwd zijnde met tienmaal andere getrouwde vrouwen ongekuiste gesprekken gevoerd, tegen alle geboden in met uwer naasten man of vrouw. Ach, immers, zult niet ...

JAN:

Aan mijn lijf géén zult! Je hebt, hoop ik, toch niet geconverseerd met de mijne?

PIET:

Welnee. Het was in Parijs, aan de Seine.

DIRK:

Mijn eerste vrouw oud geworden en vanwege haar complexie (vóór zowel als achter) zozeer niet geneigd de uitgesproken zegen, noch huis-, noch tuin-, noch keukenbabbel te geven of te nemen Zozeer niet geneigd tot conversatie met mij, haar rechtens gegeven en krachtens signatuur eigen Man. Zodra mij dit geworden was, sprak ik een ander verouderd exemplaar van beduidend levendiger complexie zomaar in de slagerswinkel aan. En dit ex. ook daadwerkelijk het magerste en het vetste toegediend. Reik me de hesp even aan ... Merci!

[p. 383]

JAN:

Het hemelse vleesgerecht ...

PIET:

Ten langen leste het spoelingsvlees laten stomen in bouillon mag ik bidden, Dirk? Tot de hele houwerij ervan dampte?

DIRK:

En het achtervierendeel bestegen, tot aan stuitstuk toe! Dat werd dus knorvlees mag ik wel zeggen, heren! Onder veel herrie bereikten we het vereiste slagingspercentage. Vochtquotiënt in procenten afdoende. Maar nee, mooi geen watervlees hoor! In mijn slagingsrij géén watervlees!

PIET:

Watervlees is schande voor een slager. Je mag de mensen niet oplichten met vals gewicht in conversatie! Het moet wezenlijk blijven, met vlees aan de botten.

[p. 384]

JAN:

Ach, ik zou zo gaarne de klap in het land houden. Een wezenlijk onderhoud ... Bomen, bakpannen over koetjes en kalfjes, wat daar qua lap en kwabben aan is en dan eindelijk weer eens het mes erin gezet ...

PIET:

Buikspek, doorwassen. Alles wat maar in de kraam to pas komt.

JAN:

Een conversatie zonder bepaalde fond, maar licht als uierboord, geurig als uienvlees, kleurig als aspic!

DIRK:

En dan substantieel blijven. Heren, och! Stevig de spijzen van onze samenspraak! Bijvoorbeeld worst!

DIRK:

Worst?

JAN:

Frankfurter, plokworst, knakkers aller landen ...

PIET:

Verenigt u!

JAN:

Dat we de ware conversatietoon mogen houden, Piet! Ook als het over droge worst gaat, Turkse sucuk, wiener, boerenmet, kruidnagelworst uit Friesland ...

[p. 385]

PIET:

Of de worst van nonkel Jef ...

DIRK:

Misschien gek, heren ... Maar het onderwerp doet er werkelijk niet toe. Denk aan wat Bismarck zei. ‘Het is maar beter niet te weten hoe worsten gemaakt worden!’ De smaak, daar gaat het om. En om het eten zelf, zeker niet over het klaar met eten geraken. Dat is de ware conversatie.

JAN:

Vleselijk gezien dan ...

DIRK:

Conversatie? Zeker. Een vleselijk gesprek, dat min of meer een onschuldig gezelligheidskarakter draagt. En onthoud één ding: een conversatie moet wel voedsel hebben. Anders krijg je geen mondgemeenschap. Vandaar:

JAN:

Leve de worst!

ALLEN:

Leve! Lang!

ALLEN:

Aan beide kanten komt een eind!

[p. 386]