Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 156

[p. 137]

Thomas Möhlmann
Gedichten

We dwalen af

Wacht even, want zo makkelijk kom je er niet af makker:
dat kind. Dat gaat het redden, weet jij evengoed als ik, en dan?
Niks tegen kinderen, begint de gewezen regisseur voorzichtig
aan zijn eerste grap als ex-roker, zolang ze maar niet van mij zijn.

Net nu hij besluit de boel de boel te laten en zijn handen van het stuur
trekt, in onschuld in de lucht, en wij niets liever willen dan ferm vooruit
en het reuzenrad in de verte in, net nu claxons en geschreeuw elk zinnig
commentaar onverstaanbaar maken, zet een eenvoudige gedachte ons klem:

ze zijn allemaal van hem. Van de stolp tot het ei, alles is altijd al
van hem geweest, alle douchecabinemeisjes en zwembadreinigers
soldaten en observatoria, spetters, modder- en spermavlekken

de briefkaart, het vliegtuig-, snelweg- en slaapkamerongeluk
de schoen en de veter, de vilder en het paard en alle kinderen
en hun gekrijs - alle kinderen, verwekt, geboren en ongeboren.

[p. 138]

We dwalen verder af

Heb je gehoord van het Japanse meisje? Iemand
beloofde iemand anders ooit dat alles goed zou
komen: als we uitgaan van six steps of separation
komt alles, alles dus goed, wat een geweldige ochtend

geweldig nieuws: jij hebt een zoon intussen, ik krijg
een zoon intussen, we zullen in minder dan zes maanden
allebei vaders van zonen zijn. Geen idee waar dit toe
leiden moet maar ergens, zes stappen verderop of minder
weet ten minste iemand dat alles, alles goed zal komen.

Het Japanse meisje was mooi om te zien en zorgvuldig
als ze praatte, ze strikte haar veters en liep tot aan de rand
zette af en sprong het midden van de krater tegemoet.

Haar werkgever zei dat ze gek geworden was, haar ouders
dat ze nooit iets had laten merken, haar oom dat ze altijd
bijzonder blijven zou, geen van de nichtjes zei een woord.

Eentje dacht dat ze misschien had terugverlangd en
de andere zeven giechelden. Terug naar het zaadje
van de vulkaan. Alle zeven tegelijk, giechelend, afzichtelijk.

[p. 139]

Kwijt

Er ligt een gestrande postbode
in het zand
met een gelukzalige glimlach
op zijn gezicht
op zijn gemak

wie van ons benijdt hem, wie
schopt hem in elkaar?

Nu we onze dagen verdelen
nu er iets zeer aanwijsbaar
voor altijd ophield en doorging
nu we ademhalen, nu we net
als al die andere vaders simpelweg
vaders geworden zijn en niets liever
dan hydrofielluiers, melkboeren
en vitamine K omhanden hebben:

waar laten we (het lijk van) de postbode?
waar (het lijk van) de gewezen regisseur?

[...]