Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 152
(2007)– [tijdschrift] Dietsche Warande en Belfort–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 540]
| |
[pagina 541]
| |
ParallaxHet weer is veranderlijk, de mens,
maar sinds de dag dat de blauwe schimmel
in deze Engelse schapenkaas kroop, is het recept
voor Stilton nooit meer veranderd:
Een echte boerenhond zit altijd aan de ketting.
Warme melk in de thee; een doodzonde!
Onmiskenbaar is de zee met zijn ritmisch getij
op het strand, klokslag maan gelijk.
Het enige dat die ingrediënten nog wat doorkneden kan, is,
wie op het strand zit en de wind voelt,
hoe heet het is en welk boek gelezen wordt.
(De mens dus en het weer!
Typisch: rubberen poëtica...)
Maar nu, ter ere van de Stilton,
houden we een picknick op het strand.
Een mand met brood en worst en kaas,
appels en melk.
Een echte ouderwetse picknick op een
geruit kleed, het brood vers,
de appels groen en knappend,
de worst glinsterend vet,
doch dan ssst...
de Stilton!
Een goede kaas moet rijpen.
Bij een partijtje geurworstelen tussen Stilton en zee
legt de laatste het af.
Als je je oor tegen de kaas legt, hoor je het bruisen.
Dat is de blauwbekkende branding van de schimmel,
die de mond af wil schuimen.
| |
[pagina 542]
| |
 | |
[pagina 543]
| |
Af en toe voelen we ons toch wat trillerig.
Is boerenhond misschien gaan gisten
en ons nu veel te sterk?
Wat is dan de houdbaarheidsdatum van de ketting
en trouwens, welk aroma geeft strand?
Is de zon misschien een fata kaasmorgana
en staat de melk op het punt eb als vloed
de pan uit te koken?
Donderluchten, blauwe schimmelkoppen.
Het rommelt aan de einder:
daar stuitert het rubberen gedicht
van het duin op ons af.
Snel slaan we de bladzijde om.
|
|
