Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 152

[p. 389]

Erik Spinoy
Cordyceps

Waar het eencellig
gist

lichten
in drommen
beenderwitte
zwammen op

en stoten
uit de bodem
uit de ondergrondse
zwamvlok op

hun bange
glazige vruchtlichamen

die voor de hoogten
boven hen beducht
de schermen opendoen

waarvan soms afhangt nog
een soort van suikerspin
of hoepelrokken van
gesteven kantwerk
of verbleekt brokaat.

Miljoenen zijn er
door de diafane
zwartgestreepte
zwermenwervelende
keverlarvenmaden

[p. 390]

 

opgezocht

 

en meest

 

 

 

entomologen zelfs

 

laat staan

 

complete leken

 

zoals wij

 

 

 

volkome

 

onbekend.

[p. 391]

 

Uit potgrond

 

licht en rul -

 

 

 

alleen niet

 

cordyceps.

 

 

 

Hier scharrelt nu

 

de schedelharige

 

kogelmier

 

 

 

een uit die legers

 

per hectare

 

 

 

en staart u peilloos

 

met convexe

 

ogen aan.

 

 

 

Neemt u in acht:

 

 

 

bijt iemand deze mier

 

dan branden enkels

 

dagenlang

 

als er geen schok van komt

 

anafylactisch.

 

 

 

Glad geharnast

 

afgetraind

 

schijnt hij

 

immuun

[p. 392]

 

een Siegfried

 

der insecten die

 

daar argloos

 

door een wolk

 

van sporen loopt

 

en onbekommerd

 

door tracheeën

 

adem haalt

 

en stigmata.

[p. 393]

 

Kort na het

 

infiltreren

 

in het lijf en

 

in de geest

 

 

 

hangt hij het brein

 

chemisch verdraaid

 

aan deze hoge plant

 

van richting of van

 

hoogte eetbaarheid

 

zich niet bewust

 

 

 

gaan golfsgewijs

 

convulsies door

 

de romp

 

 

 

vindt hij waar

 

hij maar tast

 

de poten niet

 

 

 

en malen hard

 

als stalen raderen

 

de mandibels.

 

 

 

Dan valt hij

 

stil

 

wiegt

 

als bevroren

 

op zijn stam

[p. 394]

 

als niet een werkster

 

toeschiet

 

en het

 

pestilente lijf

 

 

 

in het zwartste smijt

 

van het zwarte

 

woud

[p. 395]

 

waar het begint

 

finaal:

 

 

 

het plant de voeten

 

op het schedeldak

 

 

 

en richt het

 

lenige lichaam op

 

 

 

tot aan de punt

 

de knop ontstaat

 

waaruit een nieuwe

 

sporenregen sproeit

 

 

 

die met geluk

 

een vlezige

 

teelgrond vindt

 

 

 

tot aan het punt

 

dat in de omtrek

 

wijd en zijd

 

zijn broer

 

zijn zus

 

 

 

elk eender specimen

 

op eendere wijs

 

is uitgeroeid.

[p. 396]

 

Niet slechts voor hem

 

beschikt

 

of voor zijn soort:

 

 

 

in bijna elke speciës

 

in elke geleedpotige

 

ontbloeit

 

de eigen cordyceps -

 

 

 

in bladeren die

 

op wandel gaan

 

in kakkerlakken

 

in libellen en mantissen

 

in de bladluis

 

alle mieren

 

de termiet

 

 

 

de atta cephalotes

 

de neurothemis fluctuans

 

wie weet ook in die schat

 

van een gyrinus natans.

 

 

 

In onvermoede holten

 

van zijn lijf

 

herbergt elkeen

 

zijn eigen parasiet

 

 

 

en weet het niet

[p. 397]

 

noch weten anderen iets

 

zolang

 

 

 

het mycelium

 

nog schuilgaat in het skelet

 

 

 

het zachte weefsels vreet

 

maar elk vitaal orgaan ontziet

 

 

 

en het brein niet

 

in een vruchtbare brij

 

is opgelost.

 

 

 

Daar loopt er

 

weer een

 

kijk

 

 

 

en niets te zien.

 

 

 

Hoe weet je

 

of niet elk moment

 

uit naden van

 

het exoskelet

 

 

 

het plots onhoudbaar

 

breken kan?

[p. 398]

 

En of het nut heeft

 

zin

 

of zo?

 

 

 

Dat aan het eind

 

geen soort hier

 

domineert

 

 

 

dat dit gedraai

 

zichzelf en

 

hopeloos gelijk is

 

 

 

of dat een lijf

 

hoe fraai Helleens

 

zich welvend ook

 

 

 

nooit zo gesloten is

 

dat niet het

 

eensklaps

 

barsten kan

 

 

 

en bloot

 

beschamend

 

uit de wonde schiet?

 

 

 

Al schrijdend

 

bijtend alles

 

wetend

 

 

 

weet men dat

 

toch niet.