Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 151

[p. 918]

Thomas Möhlmann
Gedichten

O, sage, wie heilt man sich von der Ironie, vom Blick, der sieht, aber nicht durchdringt; sage, wie heilt man sich vom Schweigen.
Adam Zagajewski

Ziet ze er niet prachtig uit, deze verdwijnende wereld
de afgesleten hoeken, het zacht geworden vierkant
zelfs als je wilde, haalde je je tong er niet aan open
het veilige doosje dat je wang geworden is, werkelijkheid:

ik vroeg mijn moeder ongeschonden uit haar boom te komen
mijn vader na jaren eindelijk zijn tanden eens te laten zien
mijn vrienden de andere kant op te kijken, mijn liefste
de wekker alvast op 7.21 te zetten en nam me stellig voor

liederlijk te grienen in de aanwezigheid van onbekenden
in een uitgesproken modern gebouw, mijn hartslag
en de toekomst kort te laten haperen.

(Toen ik dit aan de buurman vertelde, kon die er wel
om lachen.)

[p. 919]

Zwijgen

Dat gaat dus niet: geef me je verrukking en ze wordt van mij
laat tegen de verveling een god opdraven en ik ga op mijn knieën
presenteer een trillend blad vol duizelingwekkende gedachten

een uitzicht over de daken, een open raam en ik spring maar intussen
blijft natuurlijk hoorbaar hoe je in je slaap kleine boertjes laat, te zien
hoe speeksel in je mondhoeken koekt, het zou me en dat weet ik goed

doen iets aangereikt te krijgen dat ik zelf verzinnen kon.

[p. 920]

Zeg

Het is onmogelijk vast te stellen uit welke hoek
de wind nu waait, iets leuks voor de mensen thuis
misschien of anders iets waarom we zelf grinnikend
kussens naar elkaars hoofden kunnen smijten

heb jij op dit moment last van onze volstrekte
betrekkelijkheid? Ik niet: ik vind je mooooooooooooooooooi.

[p. 921]

O

Natuurlijk past het niet, de dalende niet meer boven
de klimmende, je tranen niet weer in je oog, de scherven
in de vorm van een vaas, de afgelopen minuten
in het verschiet en de kip terug in het ei, maar laten we

ten minste sommige dingen weer opgeborgen zien
te krijgen: in de kom de vis, in de kwal de zee.