elektrische schokken: komt dat door je snelheid, je traagheid, je gummizolen?
's Avonds na de dagtaak, in de schemering, springt de haan op het hekken, en begint te kakelen, te spreken, te braken. Alleen, in de avondstilte. Alle kippen en vogels zijn al gaan slapen en mijnheer de haan daar maar schateren en klagen en hautain zijn muziekske maken en als je op hem toestapt, kijkt hij niet eens om.
Als je hem van het hekken duwt, brult hij als een mens en alleen omdat je stokken en hooi naar hem smijt, wil hij zwijgen. Maar een kwartier later zit hij er weer en schreeuwt hij, slaakt zijn zang van verontwaardiging. Als je op hem toestapt, kijkt hij je niet eens aan en deze keer sla je hem harder, met de vlakke hand. Het voelt alsof je klopt op een kussen. De haan zwijmelt en zwijgt de rest van de avond. Begrijp je niet dat hij is als jij: iemand die wantrouwig zijn fluwelen kleren schikt en herschikt, omdat hij zich geheel naakt voelt staan?
Auteursrechtelijk beschermd