Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 150

[p. 662]

Maria van Daalen

De kamers zijn leeg. De kranten zijn weg.

De vensters zijn grauw. Bij de deur geen namen.

De vele verre minnaars die er kwamen

weten de weg niet meer. Was ik hier echt

ooit de eigenaar van al dit terecht

vergeten goed? Ja, toen: wij waren samen

dit warme liefdesnest met open ramen,

dit welkom. Als ik het adres weer zeg

dan ben ik thuis. Het leven lacht mij toe,

maar passie strooide achteloos zijn zaden.

Ooit hield ik heel de wereld in mijn hand.

Als god schreef ik mijn namen in het zand.

Als dichter, grijs, bereisd en een nomade,

woon ik in een gedicht. Maar vraag niet, hoe.