[2004/3]
Beste lezers,
Bas Groes heeft een aflevering samengesteld over de mens in zijn onmogelijke streven naar een goddelijk lichaam, de mens als prothetische god. In onze cultuur van de look is het van levensbelang om bewonderd te worden, en zo volmaakt mogelijk te lijken. Je acteert dan een soort mannequin, en die is volgens Baudrillard aseksueel: het gaat louter om een spel met de attributen van seksualiteit. Als je al een erotische en artistieke god bent, zal het een prothetische zijn.
Het lichaam wordt verbouwd, gepenetreerd en versierd: siliconenborsten, haarimplantaten, liposuctie, irrigation, tatoeage, piercing, scarification. Volmaaktheid wordt gekocht, jeugdige schoonheid gebudgetteerd. Het resultaat in de spiegel bevredigt je één lange seconde, maar nadien moet je weer op jacht naar een beeld dat als een schim voor je uitijlt... Er is een andere kant: met je lichaam bewerk je het laatste wat ‘echt’ is, en van jezelf. Alles is fake, behalve mijn lijf. Kijk maar: ik knijp, doorboor, beschilder, ik besta. Ik voer mezelf tot volmaaktheid op. Paradoxaal heb je daarvoor prothetisch materiaal nodig, en dus opnieuw fake.
Alleen via schijn kun je zijn.
Hugo Bousset
Auteursrechtelijk beschermd