Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 148

[p. 667]

Mark Insingel
9 november

Mijn brief van vanmiddag:

‘Astrid, liefste!

Ik moet je dringend naakt zien, zeer dringend.

Je draagt je duurste juwelen, je draagt kousen, fijne schoenen met hoge hakken, je draagt je zonnebril al ben je in de kamer, alleen ik ben bij je.

Je draagt geen horloge.

Je knielt, je steunt op beide handen.

Ik ben achter je, ik spreid je dijen.

Ik lik je aars, je vulva, je billen, je kunt je handen niet verplaatsen, ik penetreer; mijn mond, mijn penis ruiken en zijn nat zoals jouw aars, jouw vulva, je kunt niet naar de badkamer.

Ik draai je naar me toe, je neemt mij in je mond, wij besmeuren elkaar, je mag plassen, je mag niet van me weg.

Wij zijn dat ene lichaam, zonder eer en zonder schaamte, wij zijn alleen maar openingen, interne transfers van begeerte.

Wij zijn niet te scheiden want er is geen buitenwereld, ook niet in ons.

“Wie ben jij?” vroeg je mij. Dat hangt van jou af, dat hangt alleen en helemaal van jou af.

“Hendrik.”’

Tegenover haar niet de enige of de beste zijn, is niets betekenen.

Mijn moeder: het eerste wat ze voor haar schoondochter kocht, was een bontmantel in zwart astrakan, zoals zijzelf er een had om in de winter naar de kerk te gaan. Zij die niets verdroeg wat knelde of op de schouders drukte, zij torste deze stijve en loodzware jas als een staatsiekleed. Omdat het voor een jonge vrouw was, die ook overtuigd moest worden van het ‘nut’ van zo'n ‘warme’ jas, mocht er een nieuw model worden gekozen. Het oudere echtpaar dat het werk uitvoerde, verontschuldigde zich voor de te kleine, overvol gestouwde, troosteloze

[p. 668]

woonvertrekken waarin de pas moest plaatsvinden. Telkens vonden ze een aanleiding om te vertellen over de riante villa waar ze een welgesteld leven hadden geleid, een leven dat om zo te zeggen in overeenstemming moet zijn geweest met de dure kleren die ze verhandelden. Door onnoembare tegenslagen, onrechtvaardige beschikkingen en grillen van het lot waren ze hun welstand kwijtgespeeld en alleen de kostbare vellen en lappen die de kamers onbewoonbaar maakten, konden nog getuigen. ‘De vernedering van armoede, mislukking, eenzaamheid is veel erger dan de ontbering.’

In het geven en dragen van deze bontmantel heeft een conflict gewoed dat met blijken van genegenheid en dankbaarheid is toegedekt gebleven, dit conflict is nooit opgehouden omdat beide partijen hun motieven, hun verlangens niet bij naam noemden. Mijn moeder was zich misschien niet echt bewust wat haar dreef, maar haar schoondochter wist heel goed dat ze geen mantel wilde die speciaal geschikt was voor begrafenissen en voor kerkdiensten. Trouwens ook daar had zij zich liever getoond in soepel bont, bruin en langharig bijvoorbeeld, een mantel waarin mannen een jonge vrouw naakt dromen. De zwarte, korte krulletjes, de zware stijfte van het vel, ook al waren de boorden afgezet met dik en donzig bont, drukten tenslotte alleen statigheid uit, zij ontkenden lichtjes kwaadwillig de behaaglijkheid van het jeugdige lichaam.

(Ik wist uit welke straat ze zou komen en ik stond in de zon in het midden van het plein, met kloppend hart wachtend op het uur dat ging slaan in de toren, kijkend op mijn horloge, gereed om mij gerust te laten stellen door het lichte verschil van tijd tussen de twee uurwerken, Astrid zou misschien te laat kunnen zijn zonder dat ik ongerust hoefde te worden, ik moest alleen ter plaatse blijven, ons rendez-vous niet in de war sturen, gereedstaan als zij in de verte tussen de mensen zichtbaar werd. Verrukt, zij, toen we in het restaurant aan tafel zaten: ‘Zoals jij op mij kwam toelopen!’)

Zijn vermoedens in mijn fantasie een feit geworden? Ik zie twee nichten langs mijn vaders kant in de veranda, ze hebben het over ‘hoe erg het voor een jonge man moet zijn te leven met een vrouw die zo ziekelijk is’. Ik zie mijn vader vóór me die met zijn eerbare mannelijke nooddruft altijd weer door mijn in kwalen gedijende moeder ontmoedigd wordt. Haar hoor ik spotten ‘dat hij nooit een andere zou kunnen hebben’. Ik hoor haar pochen dat ze ‘met vier venten alleen in huis’ was. Ik zie de kolendragers, hun kap over het hoofd, een zak op hun rug, hun zwarte gezichten. Als die door het huis liepen (de zakken werden achter in de werkplaats uitgeschud) verstopte ik mij in de kelder, ze lachte hard. Als

[p. 669]

ik later in de schoolvakantie in de kamer naast de hunne slaap, volg ik alle handelingen bij hun slapengaan. Het zijn geluiden als uit een werkomgeving, een keuken bijvoorbeeld, waar men dagelijkse dingen afwerkt, met een woord hier en daar over de gebeurtenissen van de dag, van mensen die elkaar goed kennen en niet aankijken. Het eindigt met het hardop bidden, hij bidt voor, met een toon van een plicht die hij oplegt, zij mompelt, zo snel dat ze woorden overslaat. Met dat gebed, zo stel ik me voor, verplicht hij haar de huwelijkse daad te ondergaan, de bevestiging van zijn viriliteit. Haar verweer is zwak en flauw, hij pakt haar aan op een terrein waarop geen ziekte haar een uitkomst biedt.

‘Astrid, als ik nu doodga, ben jij dan alleen?’