Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 147

[p. 442]

Christine D'haen
Tristitiae

Volbracht de opdracht, daalt gedachte neer.
De vruchten in zijn hand zijn Hera's goed.
Hij diende dwazen, doodde, heeft geboet,
Lucht, aarde, water weer gezond gemaakt,
In onze macht het wilde dier gebracht.
De wereld nam hij Atlas van de rug
En droeg geduldig zelf de volle vracht.
Nu vult de droefenis heel zijn gemoed.
Hij overweegt zijn leven en verzaakt,
De gulden vruchten geeft hij Hera weer.

Onder haar aardse jachten kermt het beest,
Het open vlees beeft en dan breekt het oog.
Zij weent en streelt de stervende in haar schoot.
Hoog boven jaagt zij herten zonder dood:
Haar meute stormt voorbij, en waar haar boog
Raakt schijnt het eeuwig licht op van haar geest,
Straalt zacht en krachtig door het hemelbos
En laat het water in de kringloop los.

Waar, wie, ooit, niemand, neemt de mooiste, mij
Geheel, als ik mijn glans verbijsterend toon.
De heer, de ambachtsman, de krijger, zij
Begeren en ontgaan mij, onbemind.
Mijn zoenen bloeiend strooit mijn speelziek kind,
De Stedenbouwer is bedroefd, mijn zoon.

Mijn Hyakinthos deerde ik en de vrouw,
De dwaze wanklank delg ik, als muziek
Met strenge snaren voor mijn muzen zingt

[p. 443]

 

Bewenend dat mijn schoonheid zelf mij dwingt

 

Sterfelijkheid te stichten, vlucht en rouw

 

Gemetamorfoseerd in mijn Lyriek.

 

 

 

De waardigheid van het aangezicht vergat

 

Giganten en de kleine ziel, de hand

 

Gereikt met de olijf der milde kracht

 

Aan het verstand en de arbeidzaamheid.

 

Haar uil vliegt helderziende door de nacht,

 

Klagend dat Gods Gedachte de Gigant,

 

De wederwrekers en de wanarbeid

 

Verachten, en de vrede van de Stad.

 

 

 

Ernstig gedachte daden zijn volbracht,

 

Sterfelijken bevrucht met nageslacht

 

Onsterfelijken; zijn vernuft en lust

 

Gunnen zijn krachten geen gelukkige rust.

 

Nog onuitputtelijk kromt de grote God

 

De rug onder het juk van het machtiger Lot.