Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 145

[p. 303]

Anneke Brassinga
Gedichten

Waarheid

Waar zijn de botten die in de beminde wonen
de pezen die hem laten gaan
om zich neer te leggen waar hij me neerlegt.
Waar zijn de nagels waarmee hij geen pijn doet
en de tanden die niet stukbijten mijn tong.
Het kleinste roofdier is de wezel maar
al minder bang. Waar zijn de ogen
die hij sluit nu zijn en mijn huid
ziende zijn als het ware.

Waar is de wezel die wegglipt
geen kreet slaakt een kreet slaakt, waar is

[p. 304]

Daarheid

Doordrongen van vloeistof ende echo -
vaas en daarin drenkeling luchtbel.
Daar in duikerklok te liggen zo
stil dat echo blijft,
hol als je mergpijp en daarin de opschuddingsrimpel,
hoorbaar vaag en ver, buiten de muren
daarin de kamer, de wanden
daarin de vaas,
de vloeistof daarin
de luchtbel.

Er is een spinnensoort die adem spaart
onder water aan een stengel. Daar.

[p. 305]

Klaarheid I

Het oude wordt steeds erger vrouw,
doorsmeuld van liefdes strovuur
zeult karkas zich voort. Het wijst
zich de weg aan dat duister branden,
rookkolom tussen wateren als muren
staand, versteend. Al trager
gang van bloeiende woestijn naar
onbeloofd land, over knisterend zilt.
Terwijl de ziel vooruit snelt

op voze droom van vleugels dragen,
opgehemeld godsbruid zijn.

[p. 306]

Klaarheid II

van deze nacht waarin geborchte
dat ik ben ontsnapt een nabestaan
zo onverwrikbaar in mij legt
als sterren in hun zwart
als sterren en het deurtje van Andromeda,
zacht openstaand. En zelfs de krekels vallen
stil terwijl de ziel het lijf omhult.

Wat zegen blind te zijn, te zien
hoe klaarheid altijd was gebleven
als nergens ogenweerlicht blonk.