Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 145

[p. 70]

Huub Beurskens
De twintigste eeuw en verder

Met dank aan Maarten Asscher

Mijn vijftigste verjaardag

vier ik liefst niet eenzaam

maar alleen

zonder tranen zittend

aan een kleine baai

waar het zelfs in februari

mild is, mediterraan,

hoewel er hele culturen

ten onder zijn gegaan.

Keer op keer,

wanneer het zich weer,

plaats inruimend,

terugtrekt, laat water

kiezelstenen ratelend rollen op de kust

na ze in een golvende beweging

schuimend

eerst geheel en al

te hebben bedolven onder zich.

Als je dit ziet en hoort,

schreef William Butler Yeats,

wiens woorden

na een compleet mensenleven

nog steeds weerklinken,

deert het niet

dat het grote lied niet wederkeert.

Akkoord.

[p. 71]

 

De parel uit kroon of diadeem

 

rolt terug in zee.

 

 

 

Maar ouder geworden,

 

té oud reeds

 

in een dictatuur,

 

die van het secundaire,

 

die van een tijd

 

zonder tijd voor des tijds duur,

 

vraag ik me af wanneer

 

ik mezelf voor het laatst

 

echt verloor in plaats van

 

te verkwisten wat kon bekoren.

 

 

 

Vandaag kreeg ik een brief.

 

Iemand had me geschreven,

 

een beeld van mij dus

 

laten leven

 

met uitzicht

 

op een Thessalische zomerkust

 

en met achter zich

 

het kruidige bergland

 

der centauren,

 

met huidige middelen

 

bereikbaar in minder dan een halve dag.

 

Ik verzuchtte,

 

in gedachten naar de zee afdalend,

 

ach, was mijn beeld

 

hier en ik daar geweest

 

waar de kiezelstenen

 

telkens ratelend rollen

 

en verder niets...

 

 

 

‘Sinds gisteren

 

zijn er meer toeristen gekomen.

 

De zwaluwen krijsen

 

in alle vroegte.

 

Zo nu en dan buldert

 

een straaljager over,

[p. 72]

 

als om me eraan te herinneren

 

dat niet ver hiervandaan...’

 

 

 

Ís het grote lied

 

eigenlijk wel ooit vergaan

 

en voorgoed verdwenen?

 

Noemen we datgene

 

wat we goden noemden

 

niet nu de genen?

 

Zie de uittochten!

 

Zie de buren! Zie de hybriden!

 

Uit de duim gezogen figuren?

 

Zie de DNA-auguren! Hoor de sirenen!

 

Zie de oorwasverkopers schmieren

 

terwijl hun assistentes de Venus

 

van Willendorf beconcurreren!

 

Siliconen en klonen en horden

 

en volkerenmoord om priapistische redenen

 

en dat alles bereikbaar

 

in minder dan een halve dag.

 

 

 

Wat zeg ik, William Butler Yeats?

 

Het gehoornde beest uit de aarde

 

en het zevenkoppige uit de zee

 

zijn er nooit níet geweest!

 

 

 

Wie aan een kleine baai

 

ooit alleen maar zit,

 

niet omdat hij eenzaam is,

 

niet in tranen,

 

maar bijvoorbeeld

 

om iets te vieren in alle rust,

 

beseft.

 

 

 

De beurtzang

 

die hij almaar hoort

 

is zowel zíjn verjaardagslied

 

als die van hún eindeloos feest.