Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 144

[p. 372]

Hubert van Herreweghen
Kornoeljebloed
(oktoberwandelingen in de Luberon, een gedachtenis)

I
Anna

Tijloospurperen oktober
van de campanula nauw
van de volgedronken druiven
van verschroeide distels blauw
van karmijn de bessen rood
violet en vermiljoen

het is ochtend in oktober

langs het pad met mossig vel

het is ochtend het wordt laat

als een neveltje gaat zweven
voor de bergwand en het woud
gloeit de dag nog in oktober
grauwt de gloed al voor de noen
van het zilver onder 't lover
leven wordt van gloeien oud
morgen is al 't zilver lood.

Anna zit daar op een steen.

[p. 373]

II
Opgespat kornoeljebloed

Opgespat kornoeljebloed
van de lijsterbek gedropen
op de rots met rossig vel
van het zilver onder 't lover
tondelzwam en kantarel
hagedisje op een menhir
bokje steekt zijn snuit uit 't hout

het is ochtend in oktober

slee saffier en rode vlier
marjolein onder de voet
zilverschoon klavertjevier
tijm en akkermunt oktober
grootse zomer is aan 't ebben
sap en kleur vechten om dood
goud en zilver morgen lood.

‘Anna waarom weende gij?’

[p. 374]

III
De moiren

Zie ze langs de bergwand zweven
de drie zusters in de webben
die ze weven zelf gekleed
met kristallen van de dauw
die ze wenen vol ze hebben
van de bottels van de rozen
ruig paars klokje in de wei
het oker in de gravingen
licht van lila door tijlozen
van de dromen in de dingen
van het onafwendbaar lot
schikgodinnen de drie Moiren
van de grond de bloem het pluis
van de zomer van de dood
van het aangedonkerd goud
als hun kleed ervoor komt schuiven
van het ros en roestend groen
van dat zwartend zilver weet

van wat kinderen wenen doet

en die zolang kinderen waren

wij verstillen voor 't gezicht

't landschap doet zijn ogen dicht

voor wie morgen sterven moet.

[p. 375]

IV
De lege steen

Van wat was en komen moet
in de lucht het land het leven
de zeegroene ganzenvoet
van wat spoorloos vlucht in 't hout
van wat kinderen wenen doet

en die zolang kinderen waren

angstig in hun overmoed

wandelaars die staan te staren

naar 't verpaarsen van een gloed

ze verkillen in hun bloed

van wat leeft en sterven moet
de herfstmoiren in hun webben
hebben van de winter weet.
Zie ze langs de bergwand zweven.
Het is middag. Het is laat.

‘Vraag niets. Denk niet dat ik ween.’

Het is middag in oktober.
's Zomers magnum opus lood.

Anna zat daar op een steen.