Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 144

[p. 199]

Pieter Boskma
De Geheime Gedichten

Hechting

Vandaag heb ik opnieuw het Meisje
in het park gezien. Door rode luchten
trok opeens een paarse vliegmachine.
Op vijverwater dreef de Openbaring
van Johannes en het schaamhaar
van een roofdier krulde rond de gouden
takken van een zilverberk. Het was echt
een dag voor het Meisje in het park.

En ik was gekleed in taal. Ik zong
orchideeën waar haar voet de wereld
raakte en hijgde zeven zonnestralen
op het halve maantje van haar mond.
Ook lag ik in het gras, staarde
langs haar benen naar haar intiem
begrip van woorden zoals gras
en zij zoog mij door het venster
van haar ogenblik voorgoed.

Toen verrees in kalm blauw
de deinende melkbleke borst
van de maan, was het alsof
uit alle dingen een vitale
hechting sprong en alles
eerder beter dieper eender
onvolmaakt voltooid en ik
- o God o God o God.

[p. 200]

Veertig

nu - en dan te worden opgetild
door de geste van een verliefde piano
hier in het binnenwerk dat sterk
doet denken aan de symfonie
die iemand daar op die piano
poogt te imiteren met een knipoog
en een tongpunt langs de bovenlip
of wat maar doorgaat voor een lief
gebaar. je weet niet wat je ziet
als de klokken in de toren slaan
terwijl je handen branden;
je hebt alles al eerder en beter
bij veel hoger vuur en spontaner
en wilder - en je troost je zelfs al met:
‘ook het verdriet van de morgen!
ook het verdriet van de morgen!’

[p. 201]

Wake

Zodadelijk moet je gaan slapen.
De tijgers achter het behang
trekken hun nagels al in.
Gebrul? Welnee. Buurman. WC.

We zitten in hetzelfde schip
van de slingerende lamp.
Ja, de bemanning is dood.
Maar wij! Maar wij!

Zolang met versmeltende tongen
en handen als lianen wij
nog altijd zestien zijn
verbinden wij de wonden.

Er straalt een rossig licht
achter je geloken ogen.
De schaduw van je wimpers
salueert in blauw gelid.

Een vuur van zonnebloemen
valt uit bed naar het plafond.
In de spiegel aan de kast
groeit een zwarte regenboog.

Dan ben je weggevaren en
ik waak op een of andere kust
aan om het even welke zee.
Ook dit is erger dan de dood.

Nee, dan wij! Toen wij!