Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 144

[p. 196]

Stefaan van den Bremt
Vaders, door zoons

Frederic-James, door James
(Ensor, 1881)

Hij herleest brieven, luistert naar de lok-
roep van sirenen die hem blijven smeken
en weer verstrikken in al lang verstreken
tijd die het huis nog heugt tot aan de nok.

Daglicht herleest de kamer met een schok,
raakt op een schoorsteenflank niet uitgekeken.
Maar alle stukken blijven in gebreke.
Hij heeft het met zijn spoken aan de stok.

Soms is de vader nader dan de zoon
en geen verwekker verder dan de geest
die ons bestemd heeft tot de late erven
van een verleden dat niet weg wil sterven.
Soms is de hele toekomst al geweest
en is de wake kwader dan de droom.

[p. 197]

Felix, door Paul
(Klee, 1906)

Een vader als een achterneef van God.
Onomkeerbaar dekt een kale schedel
de bevroren blik, scepsis die uit-
smelt in de bedding van een baard.

Een vader als een keurvorst, onomkoopbaar,
die de keizer kiest. Niet met eigen hand,
die rust: het werk is rond. De handen
van zijn zoon dienen het te kronen.

Een zoon als een Zwitser in het vlakke
land van een wit blad: een zoon zonder
wapen dan het blote oog, met in de hand
geen scepter dan de pen, een zoon
die sterft in elke pennentrek:
zijn werk herschept zijn vader.

[p. 198]

M., door Marcel
(Duchamp, 1910)

Quasi ongedwongen, in driedelig pak
poseert hij in zijn stoel bekleed met
zijde, en kijkt ons vragend in de ogen
of wij onze deelneming betuigen willen.

Met die jongen weet hij zich geen raad,
de oude heer, hoewel hij nog een eind
weegs mee wil gaan, tot waar de schilder
hem laat baden in de vreemdste kleuren.

Hij wacht geduldig af, verschanst achter
een knie, of hij zich nog herkennen zal
in al die vlekken die door dikke, zwarte
lijnen worden ingedamd, of deze duivels-
kunst nog resulteren kan in een portret
dat nog kwansuis gehoorzaamt aan een wet.