Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 143

[p. 634]

[Paul Koeck]

Paul Koeck

[p. 635]

Aan Les Copains de la Littérature

Borstelstraat 5

3010 Kessel-Lo

Buggenhout, 27 mei 1998

Beste Copains,

Ik heb de Post lief, jawel, maar dan op een zeer seksistische manier: ik néém veel en gééf weinig. Ik heb begrip voor een staking in om het even welke sector, maar van mijn onder overwerk kreunende postbode verlang ik dat hij, onderbetaald, dagelijks en stipt, door ijzel en hitte de post naar mijn brievenbus blijft zeulen. Dit soort van liefde. Want de brievenbus is mijn minnares. Ze beantwoordt zelden aan mijn verwachtingen, precies zoals men zich van een minnares voorstelt. Ze moet verrassen. Ze verrast me weliswaar nog maar zelden, maar dat zal wel met mijn leeftijd te maken hebben. En met het gegeven dat ze mij trakteert op een overvloed aan omslagen waarop een voorgedrukt adres kleeft, uitnodigingen voor niet te missen premières voor toneel of film, voor vernissages, voor presentaties, vragen om financiële steun, overschrijvingsformulieren van de belastingdiensten...

De liefde voor de post in het algemeen en mijn brievenbus in het bijzonder ontstond, zo vermoed ik, door gebeurtenissen in mijn ver verleden: een uit de lucht gevallen bericht over een eerste literair prijsje, een onverwacht contract voor mijn romandebuut. Het was in ieder geval voldoende om bij elke verhuizing bezorgd de kwaliteit van de brievenbus te controleren. Mijn huidige heb ik zelf kunnen ontwerpen: een robuuste bakstenen zuil, hol op de juiste plaats, een brede gleuf om het de postbode makkelijk te maken, een luifel die moet beletten dat al wat mij wil verrassen doorweekt raakt. En, belangrijk, aan de tuinzijde een goed geolied deurtje mét venstertje, zodat ik vanuit het huis kan zien of de postbode al voorbij zijn vorige buurtpraatjes is geraakt. Ik hoef dus geen tien keer onverrichterzake over en weer naar de brievenbus te lopen.

Ik gééf heel weinig, zei ik al. Omdat ik een hekel heb aan het schrijven van brieven. Ik heb het nu even niet over de gemoedelijke, ongecomplexeerd geschreven babbeltjes met familie en niet in het literair bedrijf actieve vrienden en kennissen, mensen waar ik van durf vermoeden dat ze mijn brief na lezing ergens verloren leggen, hem na een maand terugvinden en weggooien. Maar zelfs in dit geval vind ik een telefoontje meer aangewezen, precies vanwege die gemoedelijkheid. En ja, voor het uitwisselen van informatie houd ik het graag bij fax en e-mail.

[p. 636]

Als ik het over mijn tegenzin voor het schrijven van brieven heb, bedoel ik precies die brieven waarvan vele van mijn collega-auteurs klaarkomen: de literair-polemische brieven, het uitwisselen van zielenroerselen en het ondeden van de landelijke en mondiale problemen. Daarover word ik liever geïnterviewd, dat gaat (voor mij althans) vlugger, zij het minder accuraat. Want het schrijven van dergelijke brieven neemt net zoveel tijd in beslag als het werken aan een roman, het leidt je zelfs af van je roman. Bovendien, van die roman weet ik tenminste dat hij bedoeld is om meer dan één lezer te bereiken. Er zit iets zieligs in de manier waarop vele schrijvers tegenover het fenomeen brief staan. Gênant, hoe ze hun geloof in hun onsterfelijkheid etaleren, die zelfoverschatting... Zelfs krabbeltjes zoals ‘de sleutel ligt onder de mat’ worden van een datum voorzien en in een kartonnen doos bewaard voor het nageslacht, zo leerde ik onlangs. Er zitten dus kwalijke aspecten vast aan het schrijven van een brief naar een collega. Je moet er rekening mee houden dat je die brief niet alleen aan hem/haar richt, maar aan al degenen die hij/zij over zijn/haar schouder laat meelezen. Want vroeg of laat kan die brief verschijnen in ‘De Verzamelde Brieven van X’, zonder dat de instemming van de briefschrijver wordt gevraagd. Echt vriendschappelijk, met de daarbij horende eventueel zeer persoonlijke mededelingen, wil ik daarom in mijn briefwisseling met collega's niet omspringen. Brieven die auteurs onder elkaar wisselen zijn literatuur, dat wil zeggen onecht.

Omdat enige inconsequentie mij niet vreemd is, klasseer ik ondertussen wel ieder velletje papier dat mij door de postbode wordt bezorgd, min de spullen met de voorgedrukte adressen. De verzameling die zo tot stand komt, twee meter tot nog toe, is uitsluitend voor eigen gebruik bestemd, ze zullen nooit door derden worden gelezen, laat staan gepubliceerd. Mijn gewezen getrouwde vriendinnen kunnen gerust zijn. Maar ik leerde wél dat een brievenverzameling voor het oproepen van situaties en indrukken uit het verleden veel beter functioneert dan een fotoalbum.

Zo. Met de klassieke en dus vriendelijke groeten,

Paul Koeck

Wiesbeek 25

9255 Buggenhout

Paul Koeck
Twee donkerblauwe Albertzegels, slordig afgestempeld. Zijn brief? Moddervette grote letters die een printer heeft gespoten.