Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 143

[p. 506]

Saskia de Coster
Gedichten

Kardinaal

Als het uitdijende lichaam
op een tafel vol glassplinters:

enkel het oog ligt niet open
heeft zich, ingekapseld als een vrucht
aan zijn blik onttrokken.
Licht verdikt,
vult wonden,
stilt zichzelf met engelengeduld de nacht in.

Hij kruipt uit zijn vel,
trekt het weer aan.
Het waait.
Binnenstebuiten.

Het klaverblad van zijn kruis zakt lager.
Zenuwen verschrompelen, worden zwaar
om in zijn lichaam
haar dood door
te staan.

Snoeihard barst een nerf, een vat.
Sla geen oog op de aarde.

[p. 507]

Porphyria
(naar Robert Browning)

De regen verteerde de grond, een gescheurd
lichaam dat zijn jeugd niet terugwon.
Wankele wind stommelde als slaap over het meer.

Stemmen in de dennen
angstmetaal in mijn mond.
Porphyria gleed warm binnen,
gebaarde, een handschoen zakte.
Ik maakte van haar snoer een lus
voor een steile val in de trapzaal.

Op mijn halsstarrig waken
volgde een vuist als een klem
en schoot uit de haak van haar schouderblad
rond haar gebroken geslacht.

Zij zou fluisteren als verbannen
hoe zij mij miste en niet kon.
Ik was het godganse altaar dat
haar aanbad. Ze kon er niet meer bij.

Pijnloos stulpte ik haar lijf,
stootte ik mij aan haar, peilloos
wrong ik als een egel tussen aangereikte keel en sleutelbeen.

Het ooglid schroefde haar blik vast
als een sluitende bloem een bij in zich zuigt.
Mijn grijns smaakte als een litteken in haar verhemelte.
Er is de nacht.
Er is de wijnrode marter in de takken.
God laat niets los.