Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 143

[p. 501]

Jan Lauwereyns
Gedichten

Lectori salutem

Je fronst je lippen bij het lezen van de achterflap.
Je tandenknarst en spreidt je neusvleugels -
de onderlip kon wat meer nadruk hebben.
Het haar helt over je wenkbrauwen, valt dan
in pieken naar beneden.

Zo gaat het in een handomdraai pijpen-
stelen regenen op hardhorige tortelduiven
en zachtjes fluisterende pantervrouwen,
en alles wat in spiegelschrift geschreven
wordt, verdrinkt dan in de plas.

[p. 502]

Een italiaanse haven

Enkele wolken, een karveel, drie streepjes
zon uit het oosten, en een vloer met geen
twee tegels naast elkaar in dezelfde kleur.
Een windhond met snuit landinwaarts. Ik
meen mij ook een kromgetrokken zwaard
te herinneren. Mijn glimmend harnas ligt
naast me. Ik knikkebol.

Jij bent het aapje dat op mijn schouder zit,
dat met de linkerbakkebaard mijn rechter-
oorschelp kietelt. In de zware koffer met
koperen sloten steken vier dichtbundels en
twee cd's en - want wat goedkoper hier -
een voorraad zachte lenzen.

[p. 503]

Louisiana

Je slaapt op de achterbank, houdt een
vinger aan het stuur of schuimt de kaart af
op zoek naar vogelvlucht. De bevolkings-
dichtheid in de wagen wordt verzacht
door cruise control en airconditioning.

Op de radio huilen windhozen. Het hart
van duisternis zal twee op drie koppen snellen
op de viaduct. Het bleke, meanderende beton
zet af en toe voet aan wat, oertijd, moeras?
Daar leeft de meterslange, rubberblauwe
alligator. Het zuur in zijn maag vreet ijzer.
Zijn geelzwarte ogen hebben de sluiters
van onze camera's.

[p. 504]

Foto met vogels

De wolken boven het IJsselmeer doen
het licht aan en uit op de scherptediepte
die je voor mij nodig hebt. Tegen je
gehemelte plakt het zwart van drop.
Het smaakt naar zeewier uit het verre
oosten laten je wangen weten. Je rekent
wat je kan maar hebt, zeg je, tussen niets
en het silhouet van een handvol spreeuwen
te kiezen.

Vier van de gekwelde vogels zitten nog steeds
naar het westen te kijken. De vijfde zal altijd
verder vliegen dan de vastgelegde vleugelslag.

[p. 505]

Uitnodiging voor een onthoofding

Je had een handig bos om de hoek,
je trok erin op uit met wat appel-
cider en een spannend boek om mij
uit voor te lezen. Je lag op de deken
wespen te lokken - je had tenslotte
wel iets zoetigs met je honing-
blonde krullen.

Jij vond ze niets dan ros en plantte
de botte rand van je glas in het mos.
Uit schrik voor stijlbreuk zweeg je.
De ontknoping kan wachten. Een
geelzwart lijfje bleef nog een tijdje
nergens steken.