Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 143

[p. 441]

Miguel Declercq
Gedichten

Aftermath

De nevel na het avonduur. Een obsolete zon.
En blank, als van de Ku Klux Klan, de velden, erven
die er zijn. Wie uitkeek naar aanwezigheid
is enkel onderweg. De aspirinewitte mist,
die wit als aspirines is, hielp niemand ooit terecht.
Hij schemert, maar wat geeft het? Er is geen vergezicht.

Een Dunlopzachte Royal Sunbeam rijdt die stilte in.
Daarop - wie anders? - ik, maar uitgewist, bemicabrild
tot ik het met me vind. Van welk model een silhouet
word ik wanneer een tegenlicht me opzoekt en verlaat.
Geen windvlaag harkt de straten aan. Geen regenbui
hervormt. Er is alleen wat zich verzon. Er is zoveel

dat ik niet meer vergeet. En zo gebeurt het, dat de fiets,
die al maar mist wint op de mist, niet meer beweegt
dan nodig is. Zo heeft het mijn vertrek gewild.
Aan gene zijde van het zicht, want elders zogenaamd,
gloeit ondertussen welke zon als een belofte van
een laatste en volmaakte dag op aarde, andermaal.

[p. 442]

Cowboy

Tot de dagen. Tot de regen. Naar het schijnt is zij
afwezig. Tot de klieren. Tot de navel. Barnumstoned en
koffieadem. Tot de ogen en gewrichten. Tot de as
van sigaretten. Tot de enkels en het bekken. Zogezegd
is zij dezelfde. Zogezegd kan ik dit hebben.

Ha, wist zij hoe 'k tegen mijn zeiven moet staan
om niet aan haar hand te ontgroeien, te zoeken
naar leegte, die plek zonder plaats. Als ze waakt
in mijn slaap, als een wiek in een kaars, nu haar leven
in fictie verglijdt, geeft de zon haar de tijd

om zichzelf te vergeten. Wij weten van niets dan elkaar.
Maar later als zij, een tornado gelijk, is verwaaid,
zal het marmer haar naam dan negeren? Lengt zij
haar lichaam aan met mijn verhaal, raak ik dan zoek?
Moghelijck is misselijck. Ik smurf haar droom van toen.

[p. 443]

Francesca en het zwijn

Ook hier, in gedichten, gebrek aan
begrippen, eenzinnige
verzen, gevoel bij momenten,
maar stoornissen, ruis, ongenode,

altoos dubbelzinnige woorden: beschrijf ik
Francesca, een zon van een andere orde, vermoedt ze
het varken, en als ik haar zeg dat ze lijkt op een
engel, doorziet ze, als Circe, de zonde.

Laar toch die zon die
haar verzengt haar laten zijn,
willen verzinnen.

Er is met haar niks te beginnen. Even onverwacht
werd zij door mij op dit betrapt:
vloei ik Francesca's lichaam op, is zij Francesca af.