Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 142

[p. 630]

Peter Holvoet-Hanssen
Dwangbuis van Houdini

De tovenaar komt Ouverture

⁺ Schilder een zuiders terras in Marseille of zo
je betrekt een luizige kamer in de Rue de Mazenod
eet en drink als een vrolijke Frans met een imaginaire kompaan
kijk op, wrijf je ogen uit: geen rederijkse rijkrijmerij
Hollander, de Vliegende Hollander legt aan

Een seigneur komt van de loopplank in fraai mantelpak
zijn koffer stapt parmantig naast zijn baasje
het bestek op tafel springt in de houding op La Marseillaise
en je vriend verslikt zich in zijn bouillabaisse
jij wist dat de tovenaar zou komen

Zijn paleis is als je verbeelding zo groot, zie dat voor ogen
het troont in de romige wolken als Nephelokokkugia
slavinnen likken er zijn toverstaf, hij mikt parels in hun navels
stoot zijn stormrammetje tussen de gatskaken van de goeroe
gooit hem in een kerker zo donker dat zelfs de verlichte siddert

Als de tovenaar komt

Jij vreest zijn toorn niet - bof, je had zeker prijs gehad
meer nog, je sodemietert het servies voor zijn voeten
giet zijn laarzen vol pastis voor hij ‘sim...’ kan zeggen
je zet hem voor een lachspiegel en schildert zijn portret
minzaam krult hij zijn mondhoeken, vindt het ‘impressionnant’

+ Voorpublicatie uit Dwangbuis van Houdini, Prometheus, Amsterdam.

[p. 631]

 

Je simuleert een zonsondergang, heel impressionistisch

 

tot hij knikkebolt - pak je schildersezel voor hij ontwaakt

 

want als hij opvliegt, lopen zeepaarden aan de grond

 

als zijn ballen jeuken, neuken teringlijders zich gezond

 

roep je hem aan, zal het in Keulen donderen

 

 

 

De tovenaar komt

[p. 632]

Brokstukken van een tragikomedie: de spelers
De tovenaar

Van amoebe tot alchemist. Wat een leven
is er voorbij, aan mij voorbijgegaan.

Oorlog. Toen ik kortstondig gelukkig was.
's Winters sliep ik met mijn hond in mijn
armen. Vergeet nooit dat er 's morgens
sneeuw op mijn deken lag.
Danste voor de pastoors hun dikke
sigaren zoals thuis voor de spiegel.
Al bakte ik spek met eieren voor de boer
zijn zoon rook ik de hooimijt.
Na de middernachtmis stapte ik alleen
naast hem door de maanverlichte velden.
Een samenloop van omstandigheden.
Sterren volgden nog mijn pad.
Mijn schaduw stond toen aan mijn kant.
Ik was mijn moeder.

Schoot fazanten met de burgemeester.
Later werd hij gefusilleerd, ik gedetineerd.
Ik was de vader van mijn moeder.

Plaste om ter verst of om een bloem te
raken. Droomde dat ik sneeuw kon maken.
Ik was een jongen van zeven.

At het eten van mijn kat. Zout en vet.
Likte zijn pels onder tafel. Een vuurbol.
Alles ging goed tot ik blafte.
Stak mijn hand door de muur, kronkelde
als een slang uit bed en was eeuwen
ongeboren, in quanta verloren.

Was niemand en paste mij aan iedereen aan.
Het gamma was enorm want ik was de perfecte
aanpasser, oppasser in een mortuarium.

[p. 633]

 

Hoorde illusionisten kreunen, opgesloten in materie.

 

‘Aristoteles, zijn wij dan lijfeigenen van de oercel

 

geslingerd tussen een prefab hemel en een prefab hel?’

 

 

 

Zitten ze op de tram, willen ze met de bus.

 

Ik bezing de stormen op Mars, de ringen van Saturnus

 

en teken de tekens in de lucht.

 

 

 

Tekenen is toveren. Ik ejaculeer op het zand maar

 

verwek enkel een fata morgana.

 

Hemelse machten, droog uit in een mismeesterde oase

 

als een otter in de Sahara.

 

 

 

Krachten bundelen. Laat mij los.

 

Bij Thor, ik ben de Grote Simulator.

[p. 634]

Sneeuwmaker

Er wordt te weinig sneeuw gemaakt. Soms nog in de
film, op een podium. De machines zijn zoek of heel
duur, denk ik. Maak ze goedkoop en dan is er nooit
gezeur over Witte Kerstmis. Overal en voor iedereen
het spinsel van witte vlokken. Tegen het lawaai.

Drinken mensen meer chocolademelk. Worden er
weer verhalen verteld. Dat maakt het winters leven
draaglijk en het oranje sneeuwlicht helder. Kwezels
zullen dansen, rochelpotten houden slijmjurken vast.
Ik zie het in mijn kristallen bol. Die zwarte snoet
wordt Zwarte Piet. Hij veegt het snot weg met zijn
mouw, zonder nostalgie: krijgt er sproeten van.

Ik hul de scharensliep in brokaat zonder tierlantijn.
Een tiaar op zijn zigeunerhoofd: krijgt engelenhaar.
Het licht in zijn ogen gloeit als in een oude jukebox.
De Perzische kat is verliefd op de knarsende viool.
De klok staat er stil van, ligt te snorren bij de stoof.

Plop, een sneeuwbal in de nek van de edelman.
En plop, eentje op de kont van de bakkersvrouw.
Vader en moeder schaatsen niet meer mee.
Waar is de orgelman? En waar is mijn slee?
Schemerschijn. Een uitgeputte hermelijn.
Ik moet de sneeuwmannen reanimeren.
Vals ijs pletten en massagraven dempen.

Schud mijn dons leeg van den hogen hemel neer.
Nu ben ik leeggeschud. Eindeloos moe.
Ik wacht op de markiezin van Orion.
Ver weg van de vossenjacht.
Kom sneeuw, dek mij toe.

[p. 635]

De markiezin van Orion

Hij neust in haar logboek - zij schrijft in de sterren

002 Grote Nar liet een knal en het oergas ontstond
003 het firmament is niet groter dan deze verduisterde kamer
004 buiten ruisen de bladeren, barsten in de tijd
005 toeval bestaat wel en niet, wij floepen aan en uit
006 kermis in de hel, vuurbollen tollen rond mijn hoofd
007 wakker worden, kleine nar: de hippodroom staat in brand
008 de geuzen rebelleren en daar moorden de Romeinen uit
009 rozetten van sterrenkroos, ik tuimel
010 noodlanding na hemelval

Hij observeert hoe zij bij boeken en bloemen herleeft
maakt haar het hof, wild one bonkt op haar toetsen
als Harpo met zijn harp bezingt hij haar adagio's vol lof
in de slippen van Groucho Marx bestelt hij zeven
assepoesterkoetsen voor haar beeldige pennenvruchten
want misschien komt de schat wel van Orion
hij leest haar adelbrief met melkwegletters
018 in een uitspatting van het heelal
019 lieve zeebeer, de branding gaat tekeer in mijn kajuit

Toen snoeimessentrekkers nog jaagden op ons vel
smeedden wij op een lichtschip een verbond als baken
mijn zachtste zeehuid schuifelde naar je toe en je floreerde
‘in het boeket van je vaarwater verrijs ik pas waarlijk
in mijn sas, amulet van anemoon’ en ik noteerde
whole lotta shakin' going on

026 Grote Beer baarde een astrale spruit
027 brulde naar de vlammen, sloeg op hol
028 koude douche, kwikzilver liet zijn engelen los
029 samen in een carrousel draaien op muziek van Brel

[p. 636]

Promenade van de kapitein met vrouw en tweejarige telg

Tot aan de kreeftengang der dichters.

Wandelend langs de kade en versmeltend met de horizon.
Eeuwen glijden stapvoets langs de rand.
Zie boten die wij niet meer maken: galjoten, snauwen en kraken.
Een sprietzeil. ‘Een flinke tik
en het geheel wordt scherper.’
Het spel van het sprietlopen is afgelopen.
Het doden van albatrossen bracht ongeluk.
Ook mijn schip verloor zijn tuigage.
Dit was eeuwen geleden.

Langs de rede naar het strand. Hier werd
mijn schuit met dommekrachten gekrengd. Vuur
brandde op mijn vlees - de ratten sprongen als de
dood door de patrijspoorten.
Droesem. Jij kwam me opkalefateren.
Je ranken gleden steels langs de wand.
De cirkel gesloten, heb je mijn fregat
tot je karveel omgedoopt.
Dit was jaren geleden.

Onze bloemenboot pendelt tussen wieg en graf.
Mijn hart weegt van al die gezonken panneschuiten.
(Ons kind zanikt niet om een ijsje want probeert
te springen op haar geliefkoosd wijsje.
Met beide ogen open kijkt zij door mijn sterrenkijker.
Wij zijn trots: het spook ziet alles dubbel vliegen.
Zal zich wel prikken aan de sterren.
Dit was toekomst - terug naar het museum van deze dag.)
Wij zetten de laatste krabbenzetten.

Uit de strozakken, vlerken.

[p. 637]

Sneeuwroos

Het sprookje -

Daar was eens een meisje loos, zij heette Sneeuwroos
zij heette Sneeuwroos omdat zij kon lachen schoon ook
van tranen zilt en de zon in het ijs kon zien schijnen.

Pooldiva was jaloers en liefst in bontjas
als een ezel de zon op haar gletsjer deed glijden
begon zij nattigheid te voelen en te druipen, ijselijk te
verschuiven, een diamant vol duistere facetten
zelfs sterrenlicht kon haar niet meer zinnen, in feite
was zij een schotelvod met de allures van een filmster.

Achtervolging per koets want dat stond romantisch
Pooldiva donderde van de zwaardbrug, in twee helften
gesneden: Pool en Diva versmolten in het vuur.

Sneeuwroos bloeide open, liet haar stamper overdadig
bestuiven - op een wit tapijt bloedde zij leeg
ijlend met een jakobsladder in haar kous
naar de hemelboog: ‘+ plus - is plusminus...’

Maak een snoer -

Salomonszegel niet verbreken
vergeet niet, zoals koolmonoxide zuurstof bindt
bind en voed je mij, ploeg en voeg je mij
niet verbleken, slaap als een reus
schakel fladderende woorden tot een zwerm aaneen
vertakking en verstrakking tot monding
cirkels op het water tot een toverspreuk, sneeuwzeker
verzen zwaar en licht tot een gedicht, misschien
doornen tot een roos.