Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 142

[p. 370]

Anton Ent
Gedichten

Stroming

Ik zweef in mijn tuinstoel op het terras,
de zon schijnt, hyacinten geuren,
lijsters en merels proberen.

O, fluister ik, houd toch vast
dit genadige liggen na het kortstondige vuur.
Ik streel mijn armen en tracht mijn nek te masseren.

Beelden staken als wespen mijn geest.
Heet van de naalden was ik.
Het levende water, ik schreeuwde mijn longen uit.

De brand viel en de depressie ging zweven,
loste zich op als een nevelbank in de zon.

Het water brak door in het brede gebied,
wat zich opgehoopt had ging stromen.

[p. 371]

Gelijktijdig

De lucht trilt boven het heuvellandschap.
Aan het beekje geniet een man van stilte
en rust. Vast vertrouwen dringt door.

Suizebollend ervaart hij het openstaan
voor wat hij jaren verdrong. Hij bergt
zich in het verlangen naar geborgenheid.

Zijn dochter rijdt negenhonderd kilometer
noordelijker het kanaal in en verdrinkt.

[p. 372]

Heks

Uit de diepte, maar tot wie?
Mijn hoofd rust op mijn knieën.
Ik fluister bodemwaarts, slijk
geurt, geronnen bloed stinkt.

De warme wind aait de vlakte.
Waar de zon schijnt, is het goed liggen
maar mensen slachten elkaar af
en op zijn tijd heet ik slager.

Oproepen is overeind komen,
droge tijden bezweren
zodat moerassen verstenen
en dit jongetje met zijn mandje vol liefde

het bos bereikt, waar de heks hem kerkert
en hij roept om bevrijding.

[p. 373]

Ballingschap

Wijdbeens staat ze voor mij. Haar parelsnoer
glanst. ‘Jij,’ zegt ze, ‘jij blijft hier wonen,
nooit keer je terug tot het graf van je moeder.’

Omstanders roepen: ‘Ransel die vrouw
en verkracht haar! Slinger haar baby's tegen de muur.
Beroof de teef die zo liederlijk praat
van haar kroost en haar eer.’

Mijn handen willen haar goddelijk strelen
en mijn lippen de liefste hoog laten stijgen.

Ik staar voor me uit over het water.
Als anderen kijken kan ik niet vrijen.

Aan deze rivier blijf ik een balling.

[p. 374]

Hoekzuilen

Zodra het loof brandt op de akker
verlangt elke gelovige tuinder
een stem uit het vuur en kijkt bij voorbaat
ontsteld of zijn rook neerslaat.

Vanuit mijn wintervuren fantaseerde ik
nachtenlang rooklijnen, loodrecht omhoog.

Roem en eer zijn boosaardige zonen
die met bedrieglijke vingers de hemel
strelen. Kindermoord is noodzaak.

Wie gezegend wil zijn, moet afzien van zegen
maar wie wil platvloers doodgaan?

Als ik sterf prijs ik mijn dochters,
hoekzuilen in het paleis van de tijd.

[p. 375]

Zilver

Over water ging het, spiegelijs misschien,
iedere minuut vrede, tussen dromen en waken,
ik wilde niet denken noch minder geloven,
voortdurend daar blijven, leeg, leeg

maar vol verlies van (woede, boosheid, afkeer).
Dat leverde winst op: een land dat bestaat
waar jongetjes recht en meisjes genade
samen naakt in het landschap spelen.

Door een overvloed water is het een spiegel
maar het gras van de waarheid reikt hoger
en regen van gerechtigheid tikt op het zilver.