Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 142

[p. 313]

Wiel Kusters
Liedjes

Chanson maudite

een onbekende stem zingt

Er vlogen liedjes door het raam.
Ze wilden een verlies gaan winnen.
Liedjes van een dichter zonder naam.
Verdomd, nu ging er iets beginnen.

Eén liedje landde in de thee,
met vleugels van satijn.
Daar zat ik niet zo mee,
want ik dronk rode wijn.

Een vloog er naar mijn ledikant
en sloeg dit vrolijk open.
Het stak mijn kussen in de brand
en begon mijn slaap te slopen.

Ook was er een lied dat borden brak;
die vielen rinkelend uit de kast.
Alles waar geluid in stak
greep het met vier pootjes vast.

Ik liet die liedjes maar begaan.

Wat woorden doen is nog geen daad.

Een dichter moet zijn vak verstaan:

ik houd van liedjes die ik haat.

[p. 314]

 

En dromend is geen hart vergaan.

 

Want dromen druipen van graniet,

 

als je je mannetje wilt staan.

 

Je droom druipt af. Je hart buigt niet.

 

 

 

Nu zoemt mijn lied rond jouw portret.

 

Verlangen naar jouw blonde haar.

 

Het wil mij vangen in je net,

 

als ik naar jouw staartje staar.

 

 

 

Je haren los of in een staart,

 

dat maakt voor liedjes soms verschil.

 

Een staartje oogt misschien bedaard,

 

maar als je lacht hangt het niet stil.

 

 

 

Is los je haar, een waterval,

 

dan kun je het mij voor ogen doen,

 

als zich mijn hart te buiten wil

 

maar jij mij stilmaakt: ‘Ja, ik zal.’

[p. 315]

De scheepskist

levensliedje voor Tonie

In de kelder stond een kist.
Niemand wist hoe ze daar kwam.
Het was een kist voor verre reizen,
op geen atlas aan te wijzen.

Het was een zeemanskist geweest.
Dat was tenminste ons vermoeden
toen wij haar naar boven droegen.
Je zag een schip door golven zwoegen.

De kist was zelf haast een schip,
maar aan een lading dacht je niet.
Want haar inhoud was een reis,
een levensreis, een hele hijs.

Met zo'n kist op onze schouders,
niet van plan ons in te schepen,
zijn wij voor die kist een zee.
Waar wij lopen deint zij mee.

Jij schuurde en jij boende haar,
bond haar dicht met blauwe riemen,
strepen verf, een roerloos lint
wapperend in tegenwind.

In de kamer staat een kist,
te groot voor ons hebben en houden,
groot genoeg om verdriet te verstouwen,
maar te klein voor als je iets mist.

[p. 316]

Een onbekende stem zingt

Ik weet niet meer hoe oud ik ben,
of ik later jong zal zijn,
of ik vroeger ouder was,
hoe het laatste uur, kwartier,
zich verhouden kan
tot hier.

Ik weet niet meer hoe oud ik ben,
of ik water drink of steen,
of ik kruimels eet of drink,
hoe dit hele dunne stukje uur
zich verhoudt tot
deze muur.

Ik weet soms niet hoe ver jij bent,
of ik voor jou dood zal gaan,
wie jouw adem hoort of ik,
en hoe de zwaarste centimeters
zich verhouden tot
iets beters.

Ik weet soms niet hoe ver jij bent,
of jij dicht bij ginder bent,
of jij hier daar op mij wacht
en hoe onze sloot en hak
zich verhouden tot
zostraks.