Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 142

[p. 259]

Rutger Kopland
Drie gedichten

Je rug

Tot ik je rug zag - alsof je iets wilde met mij

daarom streelde ik met mijn ogen je rug
ach, hoe lang al kende ik die

ik wilde het niet denken deze gemeenplaats
maar het waren mijn ogen die wisten
alles in ons is geschiedenis alles

er moet zelfs een tijd zijn geweest waarin wij
nog niet eens bestonden, zo lang al

ik wilde je rug strelen zonder mijzelf te zoeken
onder je huid en ook jou zocht ik daar niet
wij zijn daar onvindbaar

liefde is een woord voor iets anders
dan ik zocht, niet de liefde heeft ons gemaakt

wij zijn gemaakt met onverschillig aandachtig
geduldig gereedschap, hetzelfde
dat ons weer afbreekt

we kennen de zwijgende anatomische prenten
die laten zien hoe het moet

de witte wervels en ribben en schouderbladen
die witte weerloze krekel
waarmee het moet beginnen, moet ophouden

daarom streelde ik met mijn ogen je rug.

[p. 260]

In de morgen

Er moet iets zijn als we inslapen
we gingen liggen en sliepen in

wat was het dan, terwijl de laatste woorden
voor de wereld ijler en ijler werden
maanlicht, verre hond, zacht ademen,
geuren van een man, een vrouw,
nacht, nacht en nog eens

dat zei, terwijl ook het laatste woord nacht
was gedoofd: dit zijn onze eigen armen nog
waarin we uiteenvallen in dit zwarte
gat, dit is nog ons eigen lichaam

dat iets zei, terwijl er geen woorden meer waren

er moet iets zijn nu het woord morgen
langzaam oplicht en het morgen is
dat ons bijeen hield en loslaat
zoals we hier liggen

[p. 261]

Een tuin in de avond

Ik zeg: vreemd, er gebeuren dingen hier en ik
ben de enige die weet welke

laat mij dit vertellen
ik zal zeggen waarom

er ligt een grote rode bal in het gras, ooit
uitgerold, uitgespeeld

er komen kloppende geluiden uit de buurt, herinneringen
aan een hamer

er dwalen flarden rook in de lucht, flarden gerinkel
uit een keuken

dit gebeurt hier: een tuin in de avond

een vlucht suizende duiven
een liedje van een merel
alleen witte bloemen

en wat je niet hoort, niet ziet, de plekken
waar we kuilen groeven
en die huilend dichtgooiden

ik vertel dit omdat ik niet alleen wil zijn
voordat ik dat moet.