Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 591]

Arno Breekveld
Uitvloed

Twee gedichten voor Thomas Rosenboom

Eerst behandelen we de totale stuitmachine als vleesdeel en komen
we op massa die iets knol- of klompachtigs betekent. Knolzoenen
passen prachtig in dit geheel, kussen toegestaan. In de grond, in
de bodem gezeten is er iets gevuld, opgezwollen, opgeblazen als
een vleesblaas.
Bij de behandeling van de rug bespreken we de wang als
Hinterbacken, gezwollen bij trompetters, achterbaks als er soms
geblazen wordt.

Plaatsen waar we lek zijn niet vergeten in het knollenveld. Klap,
pak, pat, podex. Het achterwerk van de zee zetelt drukt zich in
baai of bocht waar tongen lekken. Als we toch eenmaal babylonisch
begonnen zijn, links en rechts zijden, dáár het uiterst einde,
tussengelegen, dáár het spongat van de klompenpaartaal.

[p. 592]

2.

 

Een mooi harmonische buik valt niet op, dan heb je geen

 

buikje. Dat is dan een uitstekend gedeelte. Pompoen,

 

kalebas, trommelbuik. Bij uitbuiken buigt zich iets

 

om.

 

 

 

Ik ben een jongen van de buik, laat ik binnenste

 

buiten keren de zetel van mijn wijsheid, want

 

buikvrees is beweging, heel in het bijzonder ook

 

bij Chinezen en Annamieten.

 

 

 

Zodat ik wereldharmonisch nu mijn navel ontknopen laat:

 

mijn worstkanaal schokt, het centrum voor verwantschapsbanden

 

bokt op en neer, buigt zich knopachtig, bloeit op tot iets

 

bloeiachtigs, tot de donkertintige kroonbladeren in

 

de broek me beginnen te vouwen dat er geen keren meer aan is.

 

 

 

Is er beweeg, dan heb je een buik, dan drum je uit.