Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 547]

[1995/5]

Beste lezers,

‘Ik doe het voor het enige dat groter is dan ik en groter dan wij allemaal,’ zei ze. ‘Ik doe het voor de dans.’ Dit citaat uit Peter Høegs Nachtvertellingen zet meteen de toon van een DWB-aflevering die aan de dans wordt gewijd. Meg Stuart staat daarbij centraal. Haar nog beperkte reeks eigenzinnige choreografieën wordt door Rudi Laermans - samen met Johan Reyniers gastredacteur van dit nummer - beschouwd als een binnenstebuiten keren van de schone schijn van de gangbare danskunst. Meg Stuart ontmantelt de harmonieuze, vloeibare beweging, analyseert de tics van het menselijk lichaam, laat geïsoleerde ledematen zinloze gebaren maken, confronteert de kijker met zijn kijkhouding. Haar voorstellingen zijn gênant; ze laat ontregelde lichamen rare dingen doen. Patrick de Spiegelaere maakte er foto's van en Pieter T'Jonck schrijft combattief dat Meg Stuart een gelukkige uitzondering is in de dans na Steve Paxton, omdat ze van gefragmenteerde lichamen opnieuw krachtige assemblages maakt.

Het is uiteraard niet toevallig dat deze DWB-aflevering wordt voorgesteld in de marge van het Klapstuk-dansfestival te Leuven, waar de nieuwe choreografie van Meg Stuart, No One is Watching, zijn Belgische première beleeft. In maart 1994 besliste ze overigens om van Brussel haar thuisbasis te maken, om meer nog dan vroeger contact te hebben met beroemde Vlaamse choreografen als Anne Teresa de Keersmaeker en Wim Vandekeybus, en met de mensen van Klapstuk, die haar al in 1991 van New York naar Leuven brachten.

[p. 548]

De woorden van het lichaam, dat is de eigenlijke titel van dit DWB-nummer geworden. Het gaat ook over het lichaam van en in de tekst, over de stem als openbaring van het lichaam. Dan is er de speciale katern, waarin Peter Verhelst en Stefan Hertmans met elk vier gedichten reageren op vier onthutsende foto's van Reinhart de Grendel, die toont hoe een mannenlijf wordt gecatapulteerd (en bespeeld) en vrouwenogen verwilderd of wazig kijken bij een orgasme. En voorts onder meer de krachtige, naar turf en schapen riekende Ierse teksten van Anneke Brassinga. Die hebben ogenschijnlijk niets met dans te maken, maar net daar onderstreepte ik met graagte zinnetjes als: ‘Door de kunst van het verdwijnen wordt wat achterblijft zo mooi’; ‘Als was de inhoud van de ziel vederlicht geworden binnen het benen omhulsel’ en ‘Wat ik als lichaam heb begrepen heeft zich tot woord verwijderd’. Lees dus dit DWB-nummer, en keer vervolgens terug naar het lichaam, naar de dans.

Hugo Bousset