Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 97]

Toon Tellegen
Gedichten

In de kamer van de appels:
de verlegen appels,
de rode appels in het ochtendlicht

en in een bed, in het wit:
een moeder die Anna Karenina leest
en ook een appel eet
en telkens door een muur verdwijnt,
moeiteloos door de dikste muur verdwijnt
naar appelboomgaarden,
naar dekschuiten met hoog opgestapelde appels,
naar appelmarkten met appelventers,
naar appelzolders met appelspinnen en geheime appelkisten en wolken appelstof,
naar broeierige appelnachten
en inktzwarte appelluchten en appelstormen
en witte appelwinters in de dikke sneeuw, de dikke dikke sneeuw.

[p. 98]

 

Vaders,

 

hun wapperende jassen, hun blinkende scharen,

 

zij knippen in de lucht,

 

knip knip,

 

en als zij zijn uitgeknipt haasten zij zich,

 

verdwijnen door de ramen,

 

galmen: ‘Vrede... vrede...’

 

glimmen in de zon -

 

 

 

wij dragen hun liefde op onze schouders

 

en hollen naar buiten,

 

zien hen nog gaan,

 

stipjes -

 

 

 

o vaders! roepen wij tegen de huizen op

 

en de huizen verslinden ons.

[p. 99]

 

Ik schreef eens een gedicht

 

en het gedicht stond op, deed een stap achteruit

 

en bekeek mij -

 

argwanend en arglistig zoals alleen een gedicht kan kijken

 

bekeek het gedicht zijn dichter

 

op een ochtend

 

in de zon.

 

Vliegen zoemden, stofjes dansten, precies

 

zoals ik geschreven had,

 

en de deur ging open en op de drempel stond -

 

maar dát had ik niet geschreven, dat wist ik zeker!

 

En het gedicht verscheurde mij, gooide mij haastig

 

weg.

[p. 100]

 

Mensen komen naar elkaar toe,

 

komen heel voorzichtig naar elkaar toe.

 

Ze zijn een beetje bang,

 

ze hebben liefde bij zich

 

maar ze weten

 

dat ze zullen gaan schreeuwen.

 

Ze zijn al heel dicht bij elkaar

 

en kunnen elkaar al aanraken.

 

Ze bijten op hun lippen, zetten hun nagels in de palmen

 

van hun handen

 

en beginnen te schreeuwen. Te schreeuwen!

 

En nog steeds komen ze dichter naar elkaar toe, steeds dichter,

 

dat moet.

 

Van wie?

 

Dat moet! Dat moet!

[p. 101]

 

De boom wrikt zich los uit de grond

 

de modder,

 

gaat op weg - zijn kruin heeft gedachten

 

een verlangen,

 

het is niet ver of zijn takken

 

slingeren zich om een man.

 

‘Onverhoeds!’ roept de man. ‘Doorzichtig

 

uw boze wil!’

 

 

 

Zie hem bungelen, niet dood,

 

bijna dood -

 

 

 

zijn wegen onvervangbaar,

 

zijn ogen

 

weemoedigheids loon,

 

 

 

ruisend, murmelend

 

in de trage wind.