Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 139

[p. 749]

Conrad Steenkamp
Die poedingmeisie

Ek is eenkeer deur 'n ou vriend vir aandete uitgenooi en toe ek met my vuil jeans en ongekamde hare daar aankom, kom ek agter ek bevind my tussen die magtiges van die wêreld. My vriend merk gelukkig dadelik ek voel ongemaklik en stel my op so 'n manier voor almal dink onmiddelik ek is 'n vreeslik eksentrieke en romantiese lid van die hoëre gemeenskap. Anders as met ons normale sterflinge, is dit wat jou in hierdie kring as belangrik kwalifiseer, die mate waarin jy geslaag het om anoniem te bly. Dit was verbasend maklik om aanvaar te word. Met 'n knikkie en oogknip laat my vriend my alleen en binne 'n kort rukkie staan 'n hele spul pragtige multi-biljoenêrsmeisies om my en probeer uitvind wie en wat ek nou eintlik is. Ek speel toe maar geheimsinnig deur te vertel dat ek 'n brandarm student is - wat die waarheid was - maar hulle wou dit nie glo nie. Hoe meer beskeie ek word, hoe duideliker was dit dat ek ontsaglik ryk en magtig moet wees, dat my onsigbare finansiële netwerk tot in die regerings en grootkapitaal van verskeie wêreldmoonthede strek. Hoe meer ek die waarheid vertel, hoe meer blink hulle oë. Twee stop my selfs kaartjies met hulle - net per satteliet bereikbare - privaattelefoonnommers en regte name in die hand.

Ons sit vir ete aan. Groepies mense neem plek in om intieme, ronde tafeltjies, oulik van mekaar afgeskerm deur welige varings en massiewe bome. Oor die tafels hang geheimsinnige blomparasiete en voëls wink met helder vere deur die takke. Iewers in die digter bos in die rigting van die kombuis (of het ek my verbeel?) hoor ek selfs die ligte gegrom van 'n luiperd. 'n Dik man met 'n kaal kop en gladde oë kom tussen die varings te voorskyn en plak hom oorkant my en die multi-biljoenêrsmeisies neer. Aan sy arm hang 'n pragtige Eurasiese vrou.

[p. 750]

‘I have heard of you, but I haven't heard of you...’ sê hy betekenisvol. ‘If you know what I mean’.

‘En wie is u?’ herhaal ek die kompliment. Die vrou kyk my gevaarlik spekulerend aan.

‘Ag wat, dis onbelangrik,’ antwoord hy. ‘Ons sal definitief die een of ander tyd met mekaar te doene hê. Laat ons eet en gelukkig wees.’

Die vroue begin aan die kleinigheidjies op die tafel te peusel en 'n kelner verskyn vanuit die donker bos om ons en plaas die gewensde drankies en kelkies in ons hande. Dit word vroliker en plesieriger en ons eet en eet en drink soos matrose. Die stemme van die ander groepies is skaars hoorbaar en dit voel asof ons iewers in die middel van 'n oerwoud soos heersers van ouds (die olifante en hulle drywers wag net om die draai) feesvier na 'n suksesvolle veldtog. Die multi-biljoenêrsmeisies begin aanduidings te gee dat die naglug van die oerwoud te bedompig word en skud hulle klere soos slangvelle af. Een van hulle gooi die olywe uit en vryf die olie met lang gladde hale oor haar liggaam, en die kaalkopman probeer om uieringetjies wat hy in sy slaai gevind het, oor haar harde tepels te druk.

Sy metgesel bly woordeloos styf langs hom sit. Sy volg die stryd met die uieringe en olywe met haar skuins oë en haar pienk tongspits gly opgewonde oor haar lippe. Terwyl die drie met mekaar besig is, blaas die ander meisie haar warm asem in my oor en haar hande beduie in die rigting van die donker bosse. Ek voel hoedat my sitvlak die stoel verlaat, maar toe kom die nagereg en almal jil opgewonde en die Eurasiese vrou se tong blits oor haar lippe. Die kelner stoot 'n stil karretjie onder die tafel in. Die middel van die tafel word soos 'n potdeksel uitgelig en 'n metaalsilinder skuif met 'n elektriese zoem deur die gat. Almal wag... Dan lig die kelner die silinder oop en ek snak na asem. In die middel van die tafel, asof in 'n groot silwer eierkelk, staan 'n menslike kop, geslote oë en gladgeskeerde skedel met 'n goue kopband. En dit lyk so eg!

‘Pragtig!’ sê die kaalkop besope en kry sommer trane in sy oë. ‘Sy's pragtig.’

Weer eens blits die Euro-Asiaat langs hom en die meisies leun opgewonde vorentoe.

‘Ek wou 'n man gehad het,’ sê die een met die uieringe om haar tepels.

‘Dink jy nie ook dat sy pragtig is nie?’ vra die kaalkop my indringend en gryp my hand vas totdat ek antwoord.

[p. 751]

‘Pragtig...’ knik ek en hy kyk my aan asof ek die intensiteit van sy gevoelens glad nie verstaan nie. Selfs sy vrou kyk my gevaarlik krities aan. Sy blyk in perfekte pas met sy emosies te wees, soos 'n pop wat hom verdedig elke keer wanneer iets in hom ruk, wat sy selfbevrediging volkome verstaan.

Die kelner staan nog altyd afwagtend langs die tafel en op die regte oomblik buk hy vooroor en verwyder die goue kopband. Die boonste helfte van die skedel kom soos 'n eierdop saam met die band af. Die kaalkop was reg. Selfs so lyk sy wonderskoon, selfs met die metaalrand wat die skedelsnit omsoom en die grys voue wat obseen en naak hulle binneste wys. Die effens dikkerige onderlip fassineer my, bloot omdat dit 'n imperfeksie is. Die hele gesig is 'n kunsstuk, net met die onderlip het die kok 'n glipsie gemaak en dit is juis dié klein foutjie wat die kop so eg laat lyk. Die kelner druk 'n knop aan die kant van die karretjie onder die tafel en verdwyn geruisloos. Net die blare ritsel effens in sy gang soos die van 'n wilde koppejagter wat die buit aan sy vreemde heersers afgelewer het en dan verkas omdat hy nie begryp waarom dit gaan nie. Die kaalkopman staar die kop nog steeds woordeloos aan.

‘Nou ja,’ sê die uiemeisie. ‘'n Vrou is seker maar die selfde. Alles is die selfde.’

Sy tel haar lepel op om in die skedel rond te krap, maar die kaalkop gryp haar gewrig en druk so hard dat sy liggies van pyn kerm en die lepel laat val.

‘Wag!’ beveel hy hees en sy wyfie se oë skeur die uiemeisie uitmekaar. ‘Ons moet nog 'n bietjie wag.’

Omdat die kaalkop die tafel nou so domineer, dink die ander meisie duidelik weer bos se kant toe en om eerlik te wees, begin die speletjie vir my teen dié tyd 'n bietjie onaangenaam en oordrewe voor te kom. Maar dan fladder die kop se oë oop. Hulle knip 'n paar keer en dan fokus hulle op die gesigte om die tafel...

Dit is 'n kop! Dis 'n regte kop! Dis 'n regte kop! begryp ek. Dit is 'n regte jong vrou en haar gesigsuitdrukking sê dat sy weet presies waar sy is en hoekom sy daar is. Onder die tafel is haar lyf vasgedruk in 'n hurkende posisie. Sy was onder bedwelming totdat die kelner die knop gedruk het en die kaalkop wou net wag sodat sy weer wakker kan word. Ek is so sprakeloos soos die kop daar op die tafel voor my. Ek omdat ek in 'n toestand van skok is, sy waarskynlik omdat haar stembande afgesny is. Maar ek kan sien dat sy wil praat. Eers toe besef die kaalkop dat ek van niks geweet het nie.

[p. 752]

‘Nog nie op een van dié parties gewees nie?’ vra hy, blykbaar bly dat hy my 'n inleiding kan gee. Hy glimlag breed. ‘Its the newest rave. Everybody who is nobody, if you know what I mean, is doing it. Jy moet dit probeer.’

Ek probeer opstaan, maar die drank in my lyf is swaarder as wat ek gedink het. Die meisie langs my misverstaan my swakkerige bewegings en sug gefrustreerd toe my bene weier om te werk. Die poedingmeisie probeer weer praat en trek haar mond en haar oë flits wild en dierlik en nat van kant tot kant om te sien wie die eerste beweging na haar toe maak. Dan blyk sy haar in haar lot te berus en word meteens baie rustig. Na 'n kort rukkie begryp ek dat sy 'n baie subtiele taktiek toepas. Sy kyk my so lank en stip in die oë ek kan nie anders as om weg te kyk nie.

Vir die eerste keer merk ek die kaalkop se regteroor is eens feitlik heeltemal van sy kop afgeskeur. Dit het sleg aangegroei en letsels van 'n ontsettende ontsteking stan soos 'n rif om die kraakbeen. Meteens lag die kaalkop soos 'n suiper wat 'n verrassend goeie grap in 'n kroeg vertel het.

‘Mens kan sien jy's nie gewoond daaraan nie!’ Sy liggaam skud so erg van die lag hy laat amper sy lepel val. ‘Sooner or later they all do that. If you give them enough time they lose the simple fear and begin to strategise...’

Sy wyfie glimlag by die laaste woorde.

‘But what you are dealing with here is the purest of all emotions - hate!’ gaan die kaalkop voort. Hy streel die poedingmeisie se wang. ‘Dit is so glad, so perfek.’ Dan wend hy hom weer tot my.

‘Wéét jy eintlik waarom dit hier gaan?’ vra hy.

Hy wag vir my om te antwoord, maar ek en die poedingmeisie staar na mekaar.

‘Doen iets...’ sê haar oë

‘Ek kan nie,’ sê myne. ‘Ek is te dronk...’

‘Jy's useless...’

‘Ek wens ek het jou elders ontmoet...’

‘Noem jy dit ontmoet..?’

‘Weet jy waarom dit hier gaan?’ dring die kaalkop aan. Ek besef dit het nou te ver gegaan en ek moet iets daaromtrent doen. Stadig kom ek op my bene onderwyl ek met my hande steun op die tafel soek.

‘Sit!’ sê die kaalkop kameraadskaplik en slaan my so hard op die skouer dat ek weer in die stoel terugsak. Ten spyte van sy dik voorkoms is die man ontsettend sterk.

[p. 753]

‘Daar buite,’ sê hy en beduie met 'n duim oor sy skouer na die res van die wêreld, ‘het ons allerhande klein speletjies en rituele ontwerp om die werklikheid weg te steek, nie net vir hulle nie (en hy wys na die meisie), maar ook vir onsself. Waarom dit hier gaan is absolute eerlikheid.’

Hy wend hom tot die meisie en streel oor haar sensuele onderlip met sy lepel. ‘Sy is pragtig.’

Ek het dit vroër nie raakgesien nie, maar die een kant van die lepeltjie het vlymskerp tandjies en dit laat 'n rooi strepie oor haar lip. Haar tong kom uit haar mond en voel oor die sny en die bloed wat stadig daaruit drup.

‘Ek's jammer...’ sê die kaalkop. ‘Die doel is nie om haar seer te maak nie. Glo my, die brein het geen gevoel nie. Mens voel absoluut niks.’

Hy staar na haar met duidelike liefde op sy gesig en plaas 'n hand op haar wang, sy lepel reg in die ander hand.

‘Om bloot seer te maak is primitief’, sê hy saggies en kyk haar reg in die oë. Haar mond bewe van senuweeagtige walging.

‘Dink aan haar gedagtes,’ sê die kaalkop. ‘Haar brein is vol gedagtes en herinnerings. Haar brein is met haar lyf verbind en onthou intiem elke dingetjie wat daarmee gebeur het. Diep daar onder versteek (en hy dui dit met sy lepel aan), lê die primitiefste dele van die brein, die oerbrein. Alles bo-oor is dit wat dier tot mens maak. Dit is 'n wonder... En dan, stukkie vir stukkie, verdwyn dit. Verdwyn die gedagtes, verdwyn die kontak met die lyf, verorber mens gevoelens, emosies, bewussyn, alles. Totdat net die oerdier oorbly. Stukkie vir stukkie - en sy deel die hele ervaring, alles. Sy deel die intiemste ervaring wat moontlik tussen mense kan plaasvind.’

Sy vingers bewe opgewonde en onderwyl hy haar stip in die oë kyk, beweeg sy lepel na haar oop skedel toe. Ek kan sien sy probeer hard om haar oë toe te maak, maar dit is vir haar onmoontlik - en die kaalkop weet dit en rek die oomblik vir so lank as moontlik uit; die spannende pouse voor die samesmelt van liggame, die saam-vloei van lus in gladde bewegings wat die vel laat tintel. Sonder dat ek na haar kyk word ek in my verlamming bewus van iets wat in die Eurasiese vrou groei. Sonder dat ek kan sien, bespeur ek die seningspan van spiere in haar lenige, gierige lyf, soos iets wat op die oomblik wat die asem teen die hart slaan wil spring. En toe die kaalkop die sagte vlees bereik en indring, slaan sy wreed en wild met altwee hande in die skedel in en grom soos 'n kwaai ding met tande en oë wat flits.

[p. 754]

Vir 'n oomblik lyk dit asof die kaalkop gaan ween. Asof wat sy gedoen het vir hom te verskriklik is om te begryp, maar hy spring op om te vergeld en haar vlymskerp oogtande sak en skeur in die sagte vleis van sy handpalm in sodat dit rooi teen sy arm afpols. Kermend van pyn sleep hy haar in die oerwoud in, en dit duur nie lank nie voordat ek haar kreune van lekkerkry hoor.